Türkiye’nin en deneyimli futbolcularından Gizem Gönültaş, futboluyla bayanların sesi olmaya çalıştığını belirtiyor. Beşiktaşlı futbolcu, “Beni en çok rahatsız eden şey, futbolda kadın-erkek eşitsizliğinin olması. Bunların en başında maddi imkânlar geliyor. Zira birçoğunun günlük harcadığı para kadar tahminen maaş alıyoruz. Ülkemizde futbol erkek oyunu algısını yıkmak için çok uğraşıyoruz. Beşiktaş Jimnastik Kulübü, bayana kıymet veren bir kulüp” diyor.
Öncelikle sizi tanıyabilir miyiz? Biraz kendinizden bahseder misiniz?
13 Temmuz 1993 yılında Ordu’da doğdum. Üniversite eğitimime kadar Ordu’da okudum. Üç kardeşiz. Bir abim ve benden üç yaş küçük kız kardeşim var. Kız kardeşim de benim üzere futbolcu. Fakat şu an devam etmiyor. Çapraz bağ ameliyatı oldu ve akabinde pandemi süreciyle orta vermek zorunda kaldı. Annem emekli, kendisi görme engelli birebir vakitte. Siteye birinci taşındığımız vakit karşı apartmandaki bir komşu anneme seslenmiş fakat annem görmediği için kendisine seslendiğini anlamamış. Komşu da annem için “Nasıl insan” demiş. Doğal daha sonra tanışınca anlamış annemin görme engelli olduğunu, bu anıyı anlatınca gülmüşler. Babam akciğer kanserinde ötürü 2007 yılında vefat etti. Yaklaşık iki sene tedavi gördü lakin ilerlediği için kanser fazla savaşamadı. Futbola birinci başladığım vakit babam hayatta değildi. Tribüne gelip maçımı izlemesini isterdim. Öteki arkadaşlarımın annesi, babası maçlara gelince içten içe üzülürdüm aslında.
‘HEM BEBEKLERİM HEM OTOMOBİLLERİM DA VARDI’
Nasıl bir çocukluk hayatınız oldu? Çok küçükken bebeklerle mi, futbol topuyla mı oynardınız?
Benim çocukluğum aslında daima hareketli olarak geçti. Annem anlatırdı, daha yaşıma gelmeden kırmızı bir topun peşinde gidermişim. O vakitler da “Bu kız kesin sportmen olur” diyorlarmış. Dokuz aylıkken yürümeye başlamışım. İlkokul vakitlerimde bile vücut eğitimi derslerinde daima erkeklerle futbol oynardım. Okuldan geldiğim vakitlerde üstümü değiştirir dışarı çıkardım, arkadaşlarımla daima maç yapardık. İlkokul 3. sınıfta okul hentbol kadrosuna almıştı hoca beni, birinci o vakit ekip branşında yer aldım. Aslında spor olarak başladığım birinci branş hentbol diyebilirim. 5. sınıfın sonunda da basketbola yazıldım. Sabah basketbol idmanına giderdim, öğlenden sonrada hentbol. Akşamları da arkadaşlarımla futbol oynardık. Bir gün idmanlar çakışınca ya hentbolu ya basketbolu seçecektim. Ben de hentbola devam ettim. O vakitler Ordu’da bayan futbol kadrosu yoktu. Taşınmak durumunda kalınca okul da değiştirdim. Gittiğim okulda oynadığım iki branşın da kadrosu yoktu ve orta verdim. Sonrasında kızlar ortası futbol turnuvası düzenleniyordu. Vücut eğitimi derslerinde futbol oynadığım için Adnan hoca “Takım kaptanı sen ol. Sınıfları gezerek futbol oynamak isteyen kızları bul ve isimlerini al” dedi. Böylelikle kızlar ortasındaki birinci futbol karşılaşmasına katılmış oldum ve orduda şampiyon olmuştuk. Hem bebeklerim hem otomobillerim vardı. Küçükken hepsiyle de oynardım. Hâlâ sekiz yaşımdayken oynadığım bebeğim durur. Oyuncaklarıma ziyan vermeden oynardım.
Kız kardeşiniz de futbolcu, Ordu üzere bir yerde futbola ilginiz nasıl oluştu?
Kardeşim ben ne yaparsam kendisine onu örnek aldı. Yalnızca ders konusunda bana çekmemiş (gülüyor). O pek ilgili değil derslere. Bir gün idmana götürdüm, “Hoca o da gelsin” dedi. Akşam “Seni götürmeyeceğim idmana” dedim diye sonlanıp topuğuyla ayağıma iki-üç defa vurdu ayağım şişti. İkimiz de gidemedik doğal idmana (gülüyor). Dediğim üzere bebeklikten gelen top sevdası beni futbola daha fazla bağladı. Sülalemde sporla ilgili kişi yoktu hatta atlet yoktu. Benim büsbütün topa olan sevdam. Bu halde büyüdükçe vazgeçilmez bir kesimim oldu futbol. Kardeşim de birebir halde beni örnek alınca o denli başladı. Ordu’dan Çamlıca’ya transfer olduğum vakit kardeşimi de İstanbul’a getirtip burada futbol oynamasını istedim. Ancak o fazla kendini futbola vermeyince dönem sonu Ordu’ya dönmek zorunda kaldı.
Sizi yönlendiren büyükleriniz oldu mu?
Büsbütün kendi başıma buralara kadar geldim, yönlendiren biri yoktu.
‘KIZLAR KADROSU; ERKEKLER EKİBİNİ YENDİ’
Pekala, abiniz futbolcu mu? Ailenizin size yaklaşımı nasıl oldu?
Abim Ordu’da bir kulübün alt yapısına kaleci olarak girdi ancak hoca çok bağırıyor, küfür ediyor diye bıraktı. Aslında pes etmeyip devam etse çok da iyi bir kaleci olabilirdi. Vakit zaman Ordu’da olunca halı saha maçı yapıyoruz. Hatta bir defasında Ordu’daki eski grup arkadaşlarımın ağabeylerine karşı maç yaptık, kızlara erkekler olarak. Erkeklerin kalesinde abim vardı. Kızlarda ise kardeşimle ben de oynuyorduk. Maçın başında dalga geçiyorlardı bizimle “Yenemezsiniz” falan diye. Olağan sonra maçı kazanan biz olduk (gülüyor). Ailemden yana hiçbir vakit olumsuzluk görmedim. Onların vaktinde imkânlar çok kısıtlı olunca bizlere her istediğinizi yapabilirsiniz diyorlardı.
Ordu üzere bir yerde sizin için futbol imkanları neydi? Bir futbol kadrosuna gitme isteğiniz nasıl oluştu?
O vakitler futbolun maddi imkânlarını düşünmeden o günden keyif almaya bakıyorduk. Zira maaş almıyorduk. Ordu küçük bir yer olduğu için her idmana, maça yürüyerek sarfiyat gelirdik. Ailelerle iç içeydik. Daima beraberdik. Sabahçı-öğlenci durumu olunca, bir kısım sabah, bir kısım akşam idman yapardık. Hafta sonu ise daima bir arada büyük alanda çift kale yapıyorduk. Hafta içi okulun spor salonunda idman yapardık. Lakin gelişmek istiyorsam Ordu’dan ayrılmam gerektiğini düşünüyordum. Liseyi bitirene kadar beklemem lazımdı. Zira üniversiteyi İstanbul’da okumak istiyordum. Daha evvel de dediğim üzere ortaokul son sınıfta kızlar ortası futbol turnuvası düzenleniyordu. O turnuvadan sonra Ordu’daki hocamız, Özcan hoca, bayan futbol ekibi kuruyordu. Okulları gezerek futbol oynayan kızları buluyor ya da oynamak isteyen ailelerinden müsaade alarak ekibe çağırıyordu. Ben de dersteydim. Vücut eğitimi öğretmeni beni yanına çağırdı ve Özcan hocayla tanıştırdı. Kendisinden bahsetti ve ekibe almak istediğini söyledi. Heyecanlandım o gün, içim kıpır kıpırdı. Anneme söyledim ve kabul etti. Maddi imkânımız çok iyi değildi o vakitler ve genelde spor eşyalarımı teyzem alırdı. O vakit da bana ayakkabılarımı teyzem aldı. Bu halde birinci kere futbol ekibine katılmış oldum. Daha birinci yılımda diğer ekiplerden isteyenler oluyordu fakat hoca bırakmıyordu gelişmen lazım diye. Lakin Ordu’da kalırsam da futbol olarak bana bir şey katacağını düşünmedim ve ayrılmam gerektiğini düşünüyordum. O yüzden üniversiteyi kesin olarak kazanmam gerekiyordu.
Kazandınız mı?
Marmara Üniversitesi Vücut Eğitimi ve Spor Yüksekokulu Vücut Eğitimi ve Spor Öğretmenliği Kısmı mezunuyum. Marmara Üniversitesi’ni tercih etmemde Ordu’daki komşumuz Furkan abinin tesiri oldu. Kendisi de orada okuyordu; okulun pozisyonun ve yerleşkenin hoş olduğundan bahsediyordu. Daha sonra futbola başladığım vakit Marmara Üniversitesi’nin bayan grubuyla birebir guruba fikir üniversiteyi görme bahtı yakaladım ve “Tamam,” dedim “ben burada okuyacağım”. Daha lise 1’deyken gayemi koymuştum.
Öğretmenlik yapıyor musunuz?
Şu an futbol dışında da Esenyurt Sultan Alparslan Ortaokulu’nda vücut eğitimi öğretmenliği yapıyorum, yeni atandım.
‘PARAM OLMADIĞI İÇİN DAİMA YÜRÜRDÜM’
İstanbul’a geldikten sonra neler oldu?
Üniversiteyi İstanbul’da kazandıktan sonra paranın ehemmiyetini o vakit anladım. Ordu’da çok da gerek duymuyordum fakat İstanbul üzere bir yerde parasız olmuyordu. Ulusal sportmen olduğum için burs alıyordum, zira futboldan gelir manasında bir şey kazanamıyordum. Ulusallık bursu kazanana kadar çok kahır çektim. Fazla bir param olmayınca genelde birtakım araları yürüyerek giderdim. Örneğin Kavacık’tan Anadolu Hisarı’na giderken dolmuşa ya da otobüse binmez yürürdüm. Okuldan öğrenci evrakını çabucak vermedikleri için öğrenci akbili çıkana kadar fazla para ödememek için yürürdüm.
Aileniz ne olmanızı isterdi?
Ailem bana hiçbir vakit “Şunu ol” demedi. Esasen bebeklikten gelen top merakı nedeniyle atlet olacağımı düşünürlerdi.
Sizin hayaliniz neydi?
Ben aslında ya öğretmen ya da polis olmak istiyordum. Öğretmen oldum. Ülkemizde bayan futbolunun meslek olarak yapılabilmesi için profesyonelleşmesi gerekiyor. Zira birçok kulübün maddi imkânları yetersiz olduğu için ödemeler gereksinimlerimizi karşılamaya ya da meslek olarak yapılmasına el vermiyor. Bunun şuurunda olduğum için üniversite kazandığım vakitte aksatmadım okulumu. Artık hem futbol oynuyorum hem öğretmenlik yapıyorum. Ülkemiz de hem okuyup hem de atlet olmak biraz güç. Zira ders saatleri idmanlarla çakışınca sorun oluyor. Ben de çok yaşadım. Ulusal kadro kamplarından ötürü bir-iki gidemezdim okula ya da okul ekibi maçlarından ötürü. Fakat gitmediğim zamanlardaki ders notlarını arkadaşlarımdan alıp derslerime çalışırdım. Aslında aklımda hiç futbolcu olmak yoktu. Hentbol ya da basketbolcu olurum diye düşünüyordum. Zira o vakitler futbol kadrosu yoktu. Sonradan futbol kulübüne girince futbolcu olmayı hayal ettim. Ve Beşiktaş üzere büyük bir kulübün ismi altında sportmen olacağım aklımın ucundan geçmezdi. Hayatımızda bahtımızın, kısmetimizin nerden çıkacağı belirli olmuyor. Gelen bu fırsatları iyi değerlendirdikten sonra kendi hayatımızı kendimiz yönlendirebiliyoruz. İnancımı hiçbir vakit kaybetmedim. Daha çok çalışarak daha iyisini yapmaya odaklandım daima.
Hiç “Keşke erkek olsaydım” dediniz mi?
Asla demedim. Uygun ki kız olarak dünyaya gelmişim ve verdiğim hayat gayretiyle, güçlü bir bayan imajıyla yeni jenerasyonlara örnek olabilmişim. Bilhassa futbol oynayan kızlara örnek olabilmek ismine hem öteki bir meslek yapabilmeyi hem de futbol oynayabilmeyi, ikisini de bir ortada yapabilmeyi göstermiş olduk. Benim üzere birçok arkadaşım var hem öğretmen olup hem futbolcu olan…
Hazır İstanbul’dasınız, Çamlıca’dan Adana’ya transferiniz nasıl gerçekleşti?
Çamlıcaspor’da oynuyordum ve o yılın sonunda kulübün bayan branşını kapatacağı konuşuluyordu. Ulusal kadro için vize süreçleri sırasında Songül Ece abla “Sen n’apacaksın ekip işini” diye sordu, “Bilmiyorum” demiştim. O da “Gel bizim ekipte oyna” dedi. Hiç aklımda yokken bir an da Adana’da buldum kendimi. Maddi olarak orası da çok bir şey katmadı bana. Zati ikinci yılımda ayrılmak istedim ve sonrasında yolum Beşiktaş’la kesişti.
BEŞİKTAŞ’LA ŞAMPİYONLUKLAR
Nasıl oldu bu kesişme?
Adana’dan ayrılmayı başıma koymuştum. Bir gün ulusal ekip kampında okuldan bir hocamı gördüm. Onların da antrenörlük kursu vardı. Gökhan Haydi hocayla oturduk, sohbet ederken “Adana’dan ayrılmayı düşünüyorum” falan demiştim. O da bana “Beşiktaş ekip kurdu, oynamak ister misin orada?” diye sordu. O vakit Adana, 1. Ligdeydi, Beşiktaş 3.ligden başlayacaktı. “Olur” dedim hocaya lakin Adana’daki kulüp lisans konusunda sorun yapacaktı biliyordum. Gökhan hoca da “Ben yardımcı olurum” dedi. Sonra Mutlucan (Zavotçu) hoca beni aradı ve egzersize davet etti. İdman sonunda konuştuk ve anlaştık. O vakitler kulüp maaş vermiyordu. Memnun hoca kendisi ayarlıyordu az da olsa. Devre ortası gruba katılmıştım ve o dönemin sonunda şampiyon olduk. 2. lige yükseldik. Birebir yıl 2. ligde namağlup şampiyon olarak 1. lige yükseldik. 1. ligin birinci yılında şampiyonluğu tek golle kaçırdık. Rakibimizle berabere kalmasaydık şampiyon olacaktık. Beşiktaş’ın büyük bir kulüp olduğunu çok iyi biliyordum. Bilhassa taraftarın büyüklüğünü anlatamam. İçlerinde olup o stadın atmosferini göremeden anlayamazsınız.
Beşiktaş’ta üst üste ligde yükselerek doruğa yerleştiniz. Beşiktaş’ın mesleğinizdeki ehemmiyeti nedir?
Birçok birincileri Beşiktaş’la bir arada yaşadım. Benim için futbol mesleğimdeki dönüm noktasıdır Beşiktaş. Tam futbolu bırakmayı düşündüğün an karşıma çıktı. Memnun hoca, evvel kadro kaptanlığını verdi bana. Bu türlü büyük bir topluluğun içinde kaptanlık yapmak büyük bir onur ve gururdur. Daha sonra bana “Orta saha mevkiinde oynayacaksın” dedi. Daha evvelki kulüplerde sağ-sol açık oynuyordum ve birinci başlarda zorlandım ve sonrasında daima çalışarak merkez orta saha oyuncusu oldum. Birinci Türkiye şampiyonluklarımı Beşiktaş’la elde ettim. Birinci kere Şampiyonlar Ligi’nde Beşiktaş formasıyla oynadım. Anlatamayacağım birçok anı var, sığmaz buraya. 2. ligde şampiyon olduğumuzda, Beşiktaş A Futbol Kadrosu da Harika Lig’de şampiyon oldu. O sene mecmuanın kapak fotoğrafında bayan ve erkek ekibinden birer oyuncu yer alacaktı ve Keyifli hoca bana bu talihi verdi. “Cenk Tosun’la birlikte mecmua çekiminde olacaksın” dedi heyecanlandım. Siz de aslında o gün oradaydınız. Benim için hoş bir anı ve kendimi şanslı hissediyorum. Zati Beşiktaş Jimnastik Kulübü, çalışanına ve atletine çok bedel veren bir kulüp. Bayanlar Günü’ne özel olarak bizleri de onurlandırmak ismine Beşiktaş’ın maçının devre ortasında bizleri alana çıkartarak iyice bilinirliğimizi artırmaya katkıda bulundu. O gün tahminen bizlerden haberi olmayan birçok beşere bilhassa kızlara ilham kaynağı olmuşuzdur. Sponsorlarımızın da yapmış olduğu reklam sineması çekimleriyle daha fazla ses getirdik. Her sene kulübümüzün bizlere vermiş olduğu dayanak daha çok arttı. Şampiyon olduktan sonra statta kupayla tıp atmak, taraftarlarımızın önünde o coşkuyu tekrar yaşamak anlatılamaz.
Türkiye’deki en kalabalık bayan futbol maçında forma giydiniz. O anki hislerinizi öğrenebilir miyim?
Atletico Madrid ile şu anki isim sponsorumuz olan Vodafone Kupası ismi altında bir özel maç yaptık. O anki duyguyu, hissi anlatacak bir söz bulamıyorum. Stat hınca hınç dolu ve daima hayalini kurduğumuz o harika statta taraftarlarımızın önünde maç yapmayı… Tanım edilemez hisler yaşadık. Birincilerin kulübü olarak o vakit da bir unsur imza attık ve Türkiye’deki bayan futbol maçlarında en fazla seyirciye sahip kulüp olduk. Liderimize, idaremize tekrardan teşekkür ediyorum. Liderimiz Ahmet Işık Çebi ve eşi Berna Çebi aslında daima bizlerin yanında olarak dayanaklarını hiçbir vakit esirgemiyorlar. Geçtiğimiz günlerde Vodafone ile yeni bir sponsorluk mutabakatı yaptık. Futbolda “Ben varım” diyen bayanları destekleyen Vodafone, hem isim hem de forma göğüs sponsorumuz oldu. Bizler de liglerimiz açıldığında şampiyon olarak bu gururu onlara yaşatacağız. Her fırsatta kadın-erkek eşitliğini vurgulayan, her fırsatta bizlere takviyelerini esirgemeyen, gerek bayan futbol olsun gerek başka amatör branşlar olsun her vakit yanımızda olan başta Liderimiz Ahmet Işık Çebi olmak üzere tüm yöneticilerimize teşekkür ederim.
‘ANTRENÖR OLMAK İSTİYORUM’
Gelecekteki amaçlarınız neler?
Faal futbolculuk bir yerden sonra bitecek. Yeniden futbolun içinde kalıp ulusal gruplar düzeyinde antrenörlük yapmayı isterim. Bizlerin ne zorluklarla buralara kadar geldiğimizi, yaşadığımız deneyimleri onlara aktararak gerçek yoldan ilerlemelerini sağlamak isterim. Yaş 30’a hakikat gelince evlilik hayalleri kurmuyor değilim (gülüyor). İşin latifesi bir yana yeni yetişen jenerasyonlara, yaşı küçük olan atlet kardeşlerimize rol model olarak amaçlarının peşinden gitmelerini gerçekleştirmek, onların da hayallerinde ne varsa yaşamaları için gerekli eforları göstermelerine yardımcı olmak istiyorum.
“Futbolcu” yerine “kadın futbolcu” denmesinden rahatsız oluyor musunuz ya da en çok sizi rahatsız eden şey ne?
Aslında beni en çok rahatsız eden şey, futbolda kadın-erkek eşitsizliğinin olması. Bunların en başında maddi imkânlar geliyor. Zira birçoğunun günlük harcadığı para kadar tahminen maaş alıyoruz. Ülkemizde futbol erkek oyunu algısını yıkmak için çok uğraşıyoruz. Beşiktaş Jimnastik Kulübü, bayana kıymet veren bir kulüp. Her fırsatta bunu lisana getiriyorlar. Bizler de futbolun erkek oyunu olmadığını, bayanların da bu işin içinde olduğunu, “Ben varım” dediğini göstermek için çabalıyoruz. Birinin gelip bana “Erkek Fatma” demesi -ki küçükken futbolun içinde olunca diyorlardı- yadırgardım. Erkek üzere görünmek ya da sadece futbol oynadığımız için “Erkek Fatma” denilmesini yanlışsız bulmuyoruz. Bayanız, biz kızız, anayız, güçlü görünmek, güçlü bayan imajı vermek illa fizikî olarak değildir. Erkeklerden daha güçlüyüz, daha sağlamız. Bayanlarımızı, kızlarımızı kimse susturamaz. Her alanda olmak için var olacağız, konuşacağız. Bizler de futbolumuzla bütün bayanların sesi olmak için her alanda bizler de varız demek için çabalayacağız.
‘FUTBOLUN CİNSİYETİ YOK’
Bayan olduğunuz için en zorlandığınız anlar hangileriydi?
Son vakitlerde artan bayan cinayetlerinden ötürü bazen meskene geç gelirken huzursuz oluyorum. İdman saatleri akşam olunca dönüş geç oluyor. İster istemez insan huzursuz oluyor. Futboldan yana zorlandığım bir şey yok, futbolun cinsiyeti yok zira.
Sizce bayan futbolunun en büyük sorunu ne? Bu meseleler nasıl aşılır?
Bence büsbütün profesyonelleşmek ve gelişim liglerinden farklı olması… Nasıl erkeklerin üstün lig ismi altında başka olarak geçiyorsa bizler de gelişim ligleri içinde geçmeyip ayrılmamız gerekiyor. Yurt dışındaki kulüplere baktığımız vakit çabucak hemen bütün kadroların bayan futbol kadrosu var. Bizlerin de gelişebilmesi ismine bilhassa muhteşem lig kadrolarının bayan ekibi kurması gerekiyor. Ligimizin tertipli bir isim sponsoru olup maçların televizyondan verilmesi gerekiyor. Bilhassa alt yaş kategorisindeki kızların kendilerine ilişkin ligleri olup oradan oyuncu havuzu oluşturmak lazım. Erkeklerde nasıl yaş kategorisine nazaran lig oynanıyorsa alt yapı için kızların da o halde olması lazım.
Nasıl aşılır bu meseleler, ulusal gruplar olarak gelinen sponsorluklarda bayan atletlere da yer verilmesi, onların da reklam sinemalarında oynatılması, yavaş yavaş bayan futbolcularında artık bilinirliğinin artırılmasına neden oluyor. Zati bu tıp etkinlikler ya da reklamlar futbolun bilinirliğini artırırız ve o formda gelişmesine katkı sağlarız. Beşiktaş üzere bir kulübün bayan futbol kadrosu olması büyük baht ki bunu yaptıklarıyla ve bayanlara verdiği dayanak, pahayla gösteriyor. Bu problemleri daima birlikte aşmak ve bayan futbolunun gelişmesi için öteki üstün ligdeki kulüplerin, bilhassa Fenerbahçe’nin ve Galasataray’ın işin içinde olması gerekiyor.
Korona virüsü salgınıyla birlikte oldukça futbol maçlarından uzak kaldınız. Bu periyot seni nasıl etkiledi, nasıl geçti, geçiyor?
Herkesi olduğu kadar beni de çok etkiledi bu durum. Alandan uzak kalmak, toptan uzak kalmak performans olarak da düşürüyor. Olağan bir vakitte iki hafta bile orta versen beden geriye gidiyor ve tam şu an bir sene olacak liglerimiz başlamayalı. Pandemi birinci olduğu vakitler kulübümüz tarafından zoom üzerinden aslında idmanlara devam ettik. Doğal ki kadro idmanının, alandaki o birebir çabanın yerini tutmaz lakin kendimizi de korumak ismine çalışmalarımızı online olarak sürdürdük. Ailemin yanına gidemeyince tek kaldım bu süreçte. Alışılmış biraz yıprandım, daima evdesin, “Bir şey olur mu” endişesiyle adım atamıyordum. Meskende kaldığım süreçte esasen idman yapmayı da ihmal etmedim. Birden fazla vakit dışarı çıkıp koşu yapıyordum. Bazen konutta çalışırken alt kat komşumuz sesten rahatsız oluyordu (gülüyor). Şu an hala liglerin açılmasını bekliyoruz. Yaklaşık bir aydır idman yapıyoruz. Aslında topa yatkınlık biraz kayboldu bu süreç içinde ancak çalışarak geri kazanırız. Arkadaşlarımı, kadrosu özlediğimi alana birinci çıktığım anda anladım. Uzun bir mühlet uzak kaldık lakin yavaş yavaş toparlanıp tekrar eski gücümüze geliriz.
Son olarak söylemek istediğin bir şey var mı?
Bayanların özgür olduğu, bayanlarımızın her alanda olduğu, bayanların susturulmadığı, bayana bir gün değil, yılın her günü kıymet verildiği günlerin olmasını diliyorum. Her şey bayanlarla hoştur. Dünya bayanlar günümüz kutlu olsun.
Gazete Duvar
