DUVAR – Darius Marder direktörlüğündeki “Metalin Sesi” (The Sound of Metal) geçtiğimiz günlerde dijital yayın platformu Amazon Prime’da izleyicilerle buluştu. 2019 üretimi sinema, iki kişilik bir müzik kümesinde baterist olan Ruben’in işitme kaybı yaşamasıyla hayatının değişmesini anlatıyor.
“Metalin Sesi”, baterist Ruben ve kız arkadaşı Lou’nun bir konser sahnesiyle açılıyor. Lou mikrofon başındayken Ruben de bateri çalmaktadır. Ziyadesiyle gürültülü bu sahnenin akabinde sabah turne otobüsü olarak kullandıkları karavanlarında huzursuz bir tabirle uyanan Ruben, karavanı toparlar, kahvesini ve sporunu yapar, ‘sağlıklı lakin lezzetsiz’ olan smoothie’sini hazırlar ve sevgilisi Lou’yu uyandırır. Huzursuz olduğu her halinden anlaşılan Ruben’le birinci tanıştığımız bu sahnelerde ise birinci dikkati çeken şey ‘ses’. Smoothie yaptığı robotu olduğundan daha sesli çalışırken, kahve makinesi de daha yüksek bir sesle damlatmaktadır. Akabinde yeni bir konser sahnesinde Ruben’in duyduğu seslerdeki azalmayla sinemada ‘ses’in ne kadar bir kıymete sahip olduğunu anlamaya başlıyoruz.
Hayatı müzik üzerine inşa edilen Ruben, her gün duyma yetisini git gide kaybetmeye başlar; gittiği hekim duyma yetisinin çok azaldığını ve daha da azalacağını söyleyerek, ‘yüksek sesli’ ortamlara girmesini yasaklasa da sessiz geleceği ile yüzleşmekten kaçan Ruben, ortaya Lou girene dek konserlere çıkmaya devam eder. Ortaya Lou’nun girmesiyle işitme engellilerin yer aldığı bir kampa giden Ruben, bir mühlet talihini burada denemeye karar verir.
SESSİZLİĞİN PORTRESİ
Kampta etrafındakilerle bir mühlet bağlantı kurmakta başarısız olan Ruben bir müddet sonra, 30’lu yaşlarında hayata yine başlamayı öğreniyor. Ruben karakterinin izleyiciye aktarıldığı yalınlık ile sinemada kendimizi karakterin yerine koyuyoruz, onunla bir arada biz de duyuyor, görüyor ve neyin içinde olduğumuzu bir mühlet anlayamıyoruz. İşitme pürüzüne dair önemli biçimde düşünüldüğü muhakkak olan sinemada kamu spotuna çevrilmeden verilen toplumsal bildiri da yanlışsız bir halde alıcısını buluyor.
Yeni hayatında, eski hayatına ve Lou’ya veda edemeyen Ruben, sinemanın sonunda işitme hırsına yenik düşüyor ve sinema tekrar bir sarmalın içine giriyor. İçindeyken farkında olmadığımız hayatın tüm seslerinin rahatsızlığını hissettiğimiz “Müziğin Sesi”, sessizliğin dinginliği ile sona eriyor ve izleyiciye sessizliğin portresini sunuyor. Böylelikle her şeyin büsbütün dozunda verildiği sinema, bilhassa de final sahnesinin sadeliği ile içimizi ziyadesiyle doyuruyor.
Sinemanın ses miksajına da değinecek olursak, sesle uğraşan grup sinemanın tüm hissiyatını başarılı ses miksajıyla izleyiciye geçirmeyi başarıyor. Bu başarıyı sağlamaya en büyük yardımcı da olağan ki sinemanın başrol oyuncusu Riz Ahmet. Başka bir parantezi hak eden Riz Ahmet, izleyiciye karakterin içinde bulunduğu her evreyi doğal ve abartısız bir oyunculukla aktarıyor ve ismini altın harflerle yazdırıyor.
Konusuna bakmadan sinemanın afişi ve fragmanıyla bunun “Whiplash”vari bir sinema olacağını düşünsek de metal müzik karanlığında oldukça sağlam bir dram sineması izliyoruz.
“Duygu sömürüsüne çevirmeden nasıl dram çekilir?”in en hoş örneklerinden biri olan sinema, 2020 yılı içinde izlediğimiz sinemalar ortasından sıyrılarak en üst sıralarda listede yerini almayı başarıyor.
Gazete Duvar
