Michelle Star
2021 yılındayız ve nihayet, uzay aracımızın yıldızlararası uzayda kaybolması konusunda endişelenmemize gerek kalmadı. Gökbilimci Coryn A.L. Bailer-Jones, hem yakın hem de uzak yıldızların pozisyonlarını ve değişen ışıklarını kullanarak, Güneş Sistemi’nden çok daha uzaklara seyahat yapabilecek uzay araçları için otonom ve anlık navigasyonun uygulanabilirliğini ortaya koydu.
ARTIK YILDIZLARARASI UZAYDAYIZ
Yıldızlararası uzay seferi acil bir sorun üzere görünmeyebilir. Bununla birlikte, son on yıl içinde birinci olarak Voyager 1 (2012’de) ve akabinde Voyager 2 (2018’de) ‘heliopoz’ diye bilinen Güneş Sistemi sonunu geçtiğinde, insan üretimi araçlar yıldızlararası uzaya girmiş oldu. Yeni Ufuklar (ing. New Horizon) uzay aracının onlara katılması ve akabinde gelecekte daha fazla araştırılma yapılması artık bir an sorunu. Bu uzay araçları kendi gezegenlerinden git gide daha da fazla uzaklaşırken, Dünya ile bağlantıya geçmeleri de gitgide daha fazla vakit alıyor.
Yeni Ufuklar, şu anda Dünya’dan yaklaşık 14 ışık saati uzaklıkta; bu durum, sinyal göndermenin ve karşılık almanın 28 saat sürdüğü manasına geliyor; katlanılmaz bir izleme ve navigasyon sistemi değil lakin hantal bir sistem. Bununla birlikte, çok daha uzak aralıklarda bu sistem artık emniyetli olmayacak.
Bailer-Jones, şu anda astronomi topluluğundan meslektaş incelemesi bekleyen ve ön baskı sunucusu arXiv’e yüklenen makalesinde, “En yakın yıldızlara seyahat yaparken, sinyaller çok zayıflayacak ve kısa aralıklı seyahat müddetleri yıllar alacak” diyor: “Bundan ötürü, yıldızlararası bir uzay aracının otonom olarak gezinmesi ve ne vakit rota düzeltmesi yapacağına yahut araçları ne vakit açacağına karar vermek için bu bilgileri kullanması gerekecek. Bu çeşit bir uzay aracının yalnızca yerleşik ölçümleri kullanarak pozisyonunu ve suratını saptayabilmesi gerekir.”
ALTI FARKLI ÖLÇÜMÜ TEMEL ALIYOR
Almanya’daki Max Planck Astronomi Enstitüsü’nde vazife yapan Bailer-Jones, bunu akıl eden birinci kişi değil. NASA, galaktik GPS’in temeli olarak meyyit yıldızların tertipli titreşimlerini kullanarak, pulsarlar yardımıyla taraf belirleme üzerinde çalışıyor. Bu sistem kulağa ziyadesiyle güzel geliyor; lakin yıldızlararası ortam tarafından sinyalin bozulması sebebiyle daha uzak uzaklıklarda çeşitli kusurlara maruz kalabilir.
Bailer-Jones, bir yıldız kataloğu aracılığıyla, bu yıldızların pozisyonlarının uzay aracının bakış açısından değişim biçimine bağlı olarak, bir uzay aracının koordinatlarını -üçü uzayda ve üçü süratte olmak üzere- altı boyutta ve yüksek bir doğrulukta çalışmanın mümkün olduğunu gösterebildi.
Makalesinde, “Bir uzay aracı Güneş’ten uzaklaştıkça, yıldızların gözlemlenen pozisyonları ve suratları, paralaks, sapma ve Doppler tesiri nedeniyle Dünya tabanlı bir katalogdakilere nazaran değişecektir” diyor: “Yıldız çiftleri ortasındaki açısal aralıkları ölçerek ve bunları katalogla karşılaştırarak, tekrarlamalı bir ileri modelleme süreciyle uzay aracının koordinatlarını çıkarabiliriz.”
Paralaks ve sapma, Dünya’nın hareketiyle temaslı biçimde yıldızların pozisyonlarında görülen bariz değişimi tabir eder. Doppler tesiri, gözlemciye yaklaşıp yaklaşmadığına bağlı olarak, bir yıldızdan gelen ışığın dalga uzunluğundaki değişimi tanımlar. Bu tesirlerin tamamı iki cismin izafi pozisyonlarını içerdiği için, farklı bir pozisyonda bulunan üçüncü bir cisim (uzay aracı), yıldızların farklı bir dizilişini görecektir.
GELİŞTİRMEYE MÜSAİT BİR ALTYAPI SUNUYOR
Aslında yıldızlara olan uzaklıkları belirlemek ziyadesiyle güç lakin bu alanda çok daha iyiye gidiyoruz. Gaia uydusu, Samanyolu’nun üç boyutlu haritasını oluşturmak için sürmekte olan bir misyon yürütüyor ve bize galaksinin bugüne kadarki en gerçek haritasını sunuyor.
Bailer-Jones, simüle edilmiş bir yıldız kataloğunu kullandı ve daha sonra sistemini 1997’de derlenen Hipparcos kataloğunda bulunan yakınlardaki yıldızlarda ve izafi uzay aracı suratlarında denedi. Bu, Gaia kadar hakikat olmasa da pek kıymetli değildi; temel emeli, navigasyon sisteminin çalışıp çalışmadığını sınamaktı.
Sistem, yalnızca 20 yıldız aracılığıyla bir uzay aracının pozisyonunu ve suratını üç astronomik üniteye ve saniyede iki kilometreye kadar belirleyebiliyor. Bu doğruluk oranı, yıldız sayısının kareköküne karşıt biçimde geliştirilebilir; yani, 100 yıldızla doğruluk 1.3 astronomik üniteye ve saniyede 0.7 kilometreye düşürülebilir. Üzerinde çalışılması gereken kimi karışıklıklar da mevcut. Sistem ne ikili yıldız sistemlerini ne de araçları dikkate aldı. Maksat, bunu gerçekleştirmenin birinci adımı olarak, yapılabileceğini ortaya koymaktı. Üstelik, pulsar navigasyonu ile birlikte kullanılabilir ve böylelikle iki sistem birbirinin kusurlarını en aza indirebilir. Ve sonrasında gökyüzü, sözün gerçek manasıyla tek hudut olacak.
Yazının özgünü Science Alert sitesinden alınmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)
Gazete Duvar
