Uğur Vardan
Merhum peder inşaat ustasıydı, bana biçilen rol de yazları onun yanında çalışmaktı. Bir inşaat alanında, cılız bir çocuk kimliği ve 13-14 yaş itibariyle bir personel ya da amele olarak çalışmam mümkün değildi fakat ufak tefek işlere yardım ederdim. ‘Çivi doğrultma’ denilen (kalıplarda kullanılan çiviler sökülünce düzeltilip tekrar kullanılma işi, bir tıp ‘recycle’) özel bir alanda (!) ihtisas sahibiydim. Okul harçlığımı çıkartırdım özetle. Pederin birlikte çalıştığı firma Uludağ’da bir otelin inşaatını almıştı, birkaç yaz oradaydım. Bu benim için bulunmaz bir nimetti; zira o devir futbol ekiplerinin döneme hazırlık kamplarının ‘topsuz’ kısmı Uludağ’da yapılırdı ve o zamanki ismiyle Birinci Lig’in birçok temsilcisi oraya gelirdi. Başta Trabzonspor olmak üzere (ki Bursaspor, Rizespor, Zonguldakspor da gelenler arasındaydı)…
İşim tam vakitli olmadığı için gönlümce hareket eder, kalıplardan sökülen çivileri çabucak doğrultup ekiplerin peşine düşerdim, daha doğrusu Trabzonspor’un peşine…
Düşünsenize, o yılların şampiyonuydu bu grup ve ben, küçücük çocuk, tek başıma onlara eşlik etme hakkına sahip olmuştum. Karşımızdaki otelde kalıyorlardı ve öğlenden sonraki çalışmalarda, en artlarında, grubun ‘çaylakları’yla yürüyor, gereçleri taşıma vesilesiyle onlarla birlikte oluyordum.
İşte bu periyotta çocuk gözüyle tanıma fırsatını buldum ‘rahmetli’ Özkan Sümer’i. Sertti, daima komutlar veriyordu, disiplinliydi. Korkuyordu futbolcular ondan. Başka kadroları, ekseriyetle akşam otel kenarında gördüğüm için bir kıyas düzlemim yoktu (diğer kadro antrenörlerinden Zeynel Soyuer ve Kemal Ömeragiç’i de hatırlıyorum) ancak mesela şunu aktarabilirim: Bazen günbatımına gerçek futbolcular karışık olarak ayak voleybolu oynardı; devrin yıldızlarından Bahtiyar Yorulmaz (Bursaspor) ve Volkan Yayın’ın (Zonguldakspor) Sümer’e nasıl hürmet gösterdiklerini orada görmüştüm.
OYUNU ‘ELDEKİ KAYNAKLARLA’ OYNADI
Çocukluk anılarından genel bir çizgiye geçersek; futboldaki İstanbul hükümranlığına ve ‘Üç Büyükler’ hâkimiyetine son veren Trabzonspor’un iki büyük aklından biriydi Sümer. Ahmet Suat Özyazıcı’yla birlikte kurdukları ‘tandem’, Bordo-Mavili takımı bir öncü pozisyonuna yükseltmişti. Her ikisi de ‘Karadeniz fırtınası’ denen tarifin hakkını tam manasıyla veren futbol kişilikleriydi. Sümer oyuna baş patlatan, yeni yıldızların, kendi ellerindeki kaynaklarla ortaya çıkması için çaba eden, araştıran, bulan, bulmaya çalışan bir karakter ortaya koyardı. Bu ikilinin ayrılmasından sonra sanayileşen futbol ikliminde Trabzonspor da daima gelgitler içinde oldu; kendi çocuklarına yönelme projesi artık ‘Yeni dünya düzeni’nde arkaik üzere duruyor, sabırsız futbol anlayışı kurumsallaşmaya müsaade vermiyor, Bordo-Mavili topluluk da ‘teknik adam öğüten mekanizmalar’dan birine dönüşüyordu. Şenol Güneş aşikâr bir mühlet bayrağı taşıdı. Sonra bir futbol işçisi olarak öbür topluluklarda ve Ulusal Takım’da vazife aldı. Aslında Sümer, Trabzonspor sonrası Galatasaray ve Ulusal Kadro teknik yöneticiliği vazifesiyle bu mevzuda da bir tıp öncüydü.
Öte yandan farklı bir durum da vardı, 70’li yılların politik ikliminin yansıması bakımından. Sümer toplumsal demokrat, Özyazıcı ise muhafazakârdı. Bu isimlerin topluluk içindeki vazife değişimi, yani biri gittiğinde başkasının gelmesi bana daima o periyodun CHP-MSP koalisyonunu, hasebiyle Ecevit-Erbakan ikilisini hatırlatır…
Toparlarsak futbol tarihimiz içinde yer almış değerli figürlerden birini kaybettik. Sümer, oyuna dair derin izler bırakıp ortamızdan ayrıldı. Tüm sevenlerinin, Trabzonspor topluluğunun ve futbol ailesinin başı sağ olsun…
Özkan Sümer vefat ettiSPORGazete Duvar
