Emma Brockes
Cumartesi günü, ABD’deki kimi basın kuruluşlarının sonucu daha az ürkütücü bir hale getirmeye çalışmak için harcadıkları uğraşta dokunaklı bir şey vardı. New York Times, Donald Trump’ın misyondan alınması lehinde oy kullanan vicdan sahibi yedi Cumhuriyetçi’yi, mahkûmiyeti desteklemek için gereken 17 Cumhuriyetçiden çok daha fazla öne çıkararak, “Tarihi mahkûmiyet için verilen en büyük iki partili destek” diye duyurdu.
Trump, dört yıl evvel Iowa’daki bir kampanya seyahatinde yaptığı meşhur konuşmasında şunları söylemişti: “Beşinci Cadde’nin ortasında durup bir kişiyi vurabilirim ve hiçbir seçmenimi de kaybetmem.” Artık, Kongre binası baskınında beş kişinin ölmesinden bir ay geçtikten sonra, bu vaadin öteki bir versiyonunu yaşıyorduk.
SONUÇ BAŞTAN MUHAKKAKTI
Bu kelamlar, tahminen de daha duruşma başlamadan evvel bile sonucun varsayım edilmesine yardım etmiş olmalıydı. Ortada hiçbir belirsizlik, hiçbir sürpriz yoktu: Hatalı bulunması için gereken oylar asla mevcut olmadı. Ne de, göründüğü kadarıyla, soruşturma için gereken istek mevcuttu: On birinci saate gelindiğinde, her iki taraf da artık şahitleri çağırmamakta ve olan biteni açığa çıkarmamakta karar kılarak, seçmenlerde görülen bıkkınlığın bir yansımasını sergiledi. Trump’ın yakayı kurtaracağı aşikârken, davayı sürdürmenin, birilerinin öfkesini körüklemenin ya da azil kurulu lideri Kongre Üyesi Jamie Raskin’in kapanış argümanlarından etkilenmenin bir manası yoktu. Bundan kaçınmak ve yola devam etmek daha iyiydi.
Elbette, bir mahkûmiyetle sonuçlanmasa bile, 6 Ocak günü Kongre binasında neler olup bittiğine ait kamuoyuna açıklanacak detaylı isimli rapor üzere bir nokta kelam konusu. Bu telaşlı süreç ve telâşlı sonuç -azil duruşmaları toplamda beş gün sürdü-, bunun yerine, bir umursamazlık hali, akla sonradan gelen bir fikir hissi uyandırdı ve bizi düpedüz bir iğrenme duygusu ve gidecek hiçbir yeri olmayan kapalı bir öfkeden biraz daha ziyadesiyle baş başa bıraktı.
SAÇMA BEYANLAR, İKİYÜZLÜ SİYASETÇİLER
En çok neye kızmak gerekir? Tahminen de Trump hakkında beraat kararı verildikten sadece dakikalar sonra senato azınlık başkanı olan Mitch McConnell’ın anlamsız biçimde Trump’a verip veriştirmesine kızmalıyız. McConnell, bu oylamanın, politik korkaklığı tanımlamanın en açık yolunu kullanarak ‘yoğun bir düşünme’ devrinin sonucu olduğunu söz etti. Bununla birlikte, kelamlarına şunları ekledi: “Başkan Trump’ın o günkü olayları provoke etmekten sorumlu olduğuna dair pratikte ve ahlaki bağlamda hiçbir kuşku yok.”
Ya da tahminen de en can sıkıcı figür, kendi yüksek ahlaklı adam imajına tam manasıyla uymayan Mitt Romney’di. O, her ne kadar dört yıl evvel kabinede bir yer elde etmek için Trump’a dalkavukluk yaparken ya da daha yakın vakitte Amy Coney Barrett’ın yüksek mahkemeye atanması istikametinde oy kullanırken daha az besbelli bir duruş sergilese de, Trump’a karşı oy kullanan yedi Cumhuriyetçiden biriydi. Ortada bir şey varsa, o da, cumartesi günü Demokratlarla birlikte oy kullanan Cumhuriyetçilerin, Trump’ı destekleyen meslektaşlarından daha makus göründüğüydü: Bunlar, onun nasıl birisi olduğunu bilen beşerler olsalar da işlerine geldiğinde onunla birlikte keyifli mesut biçimde yol almışlardı.
HİSSEMİZE ÇOCUKSU AVUNTULAR KALDI
Geri kalanlarımız için, Trump ve çocuklarının aklanma nedeniyle övündüğü imajlar, sırf olağanlığın ihlal edildiği anlardan biriydi. Kararın akabinde yaptığı açıklamada Trump, “Amerika’daki siyasi bir partiye hukukun üstünlüğünü yok saymak, yasal yaptırımları karalamak, çeteleri sevindirmek, isyancıları mazeret etmek ve adaleti siyasi bir intikam aracı haline getirmek için hürlük tanınan, vaktimize dair keder verici bir yorum” diye yazdı.
Bu, Amerika’nın manipülatör eşi olarak üstlendiği rolün son bir örneğiydi ve kendi cürmünü karşısındakine yükleyerek uğraş ediyordu: “Hayır, bu senin suçun!”
Sırf Trump ikinci bir azil davasından kurtulmanın zafer olduğunu müjdeleyebilirdi ve anladığımız üzere, bu cins teşebbüsler tabanının gerçekliğine bir tesirde bulunmuyordu. Yola devam etmemizi sağlamak gayesiyle gerçekleştirilen bu sabırsız duruşma ve beraat kararı, büyük ihtimalle Trumpizmin hayatta kalmasına katkıda bulunacak.
Bu kâbusun bitmesi yahut rahatlamak için gereğince alana sahip değiliz. Trump destekçisi Twitter’ın bile kendisine karşı ABD hükümetinden daha sert adımlar attığı bir siyasi kültürde, bizler yalnızca şahsi inançlarımızın tesellisiyle baş başa bırakılıyoruz. Cumartesi günü aklanma haberi duyulduğunda, kendimi resmi bir cezadan kurtulanlara yöneltilmiş çocukça ve kindar bir spekülasyona mahkum edilmiş halde buldum. “Trump’a ve çocuklarına bak” diye düşündüm, “Şimdi Mar-a-Lago’da, ufukta iflas tehditleri ve bir sürü tasayla hapsoldular. Ne kadar da mutsuzdurlar.”
Yazının yepyenisi The Guardian sitesinden alınmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)
Gazete Duvar
