Aziz medeniyetin geldiği yer; olağan hataların yanına, olağan dışı cürümlerin eklenmesi oldu. Hangi cürüm çeşitlerine maruz kaldığımıza nazaran ayrılıyor hayatlarımız. “Panzerle ezilen çocuklar” diye bir tanımla tanışmamız örneğin. Bir meskenin salonuna çarpan panzerin, birlikte uyuyan iki çocuğu öldürmesi olağan dışı bir hata değil mi?
Kafka, Dava’da “Yargı birden gelmez, prosedür yavaş yavaş yargıya dönüşür” diyor. Cezasızlığın cürüm cinslerini çeşitlendirdiği, yerleşik tanıma geçirdiği bir ülkenin mahkeme salonları da bu işin içindeyse ve tekrar o mahkemeler artık tehlikeli bir yer haline geldiyseler orada kelam sahiden manasını yitiriyor.
“Duman içinde, bir an panzerin üstündeki polis amblemini gördüm. O vakit anladım. Aslında olan hadiselerdi. Beklediğimiz şeylerdi. Burada panzerler son hız gidiyorlardı. Ya bir yayaya çarpıyorlardı ya bir duvara ya bir direğe ya bir hayvana…” diyor Mesut Yıldırım. Sesindeki, cümlelerindeki bu sıradanlığın sebebi cürmün göz nazaran göre gelmesi. “Bu ülkede adalet yok. Artık inandığım tek şey bu” diyen kişi 6 ve 7 yaşlarındaki iki çocuğunu kaybeden bir baba.
4 Mayıs 2017 günü, gece saat 00:00 sularında, Şırnak’ın Silopi ilçesi Karşıyaka mahallesinde Ömer Yeğit’in kullandığı panzer tipi zırhlı araç, Mesut Yıldırım’a ilişkin tek katlı betonarme bir konutun salon kısmına çarptı. Aracın freni patlamıştı. Muhammed Yıldırım (7) ve Furkan Yıldırım (6) kardeşler molozların ve zırhlı aracın altında kaldı. Zırhlı aracı MHP Silopi İlçe Teşkilat’na ilişkin parti binasını korumakla vazifeli bir polis memuru kullanıyordu.
Cizre Cumhuriyet Başsavcılığı tarafından hazırlanan iddianame ile Silopi İlçe Emniyet Müdürlüğü polis memurları Ömer Yeğit ve Murat Maden hakkında “taksirle mevte neden olma” cürmünden dava açıldı. Tutuklu sanık Ömer Yeğit, 17 Ekim 2017 tarihli birinci duruşmada isimli denetim kuralıyla tahliye edildi. Her iki sanık da tutuksuz yargılandı.
19 Haziran 2019 tarihinde görülen karar duruşmasında, Ömer Yeğit’e verilen ceza 19 bin Türk Lirası para cezasına çevrildi. Birebir suçlamayla yargılanan polis amiri Murat Maden hakkında ise sertifikasız polis memurlarını zırhlı araçta görevlendirmenin süregelen bir uygulama olduğu gerekçesiyle beraat kararı verildi.
“Sertifikasız polis memurlarını zırhlı araçta görevlendirmenin süregelen bir uygulama olduğu münasebeti.” Buraya dikkat.
Avukat Rojhat Dilsiz; “Dosyada ne detaylar var, size yalnızca kimilerini anlatayım” diyerek başlıyor:
Rojhat Dilsiz “Aracı kullanan sürücü o duvarın gerisinde iki çocuk olduğunu elbette bilmiyordu. Bu türlü afaki bir argümanımız yok fakat şöyle can alıcı şeyler var. Resmen vefata davetiye çıkarılmış. Eninde sonunda bu türlü bir vakanın yaşanacağı açıktı. Münasebetiyle kasıt olmasa bile kastı aşan bir durum kelam konusu burada. Bu bölgede zırhlı araç çarpması sonucunda yaralanma ve vefat hadiseleri çok fazla. Pervasızca sokaklarda zırhlı araçlar geziyor. Bu evrakta öğrendik ki bu zırhlı araçları kullanan sürücülerin bu mevzuda kapsamlı bir eğitimden geçmesine gerek yokmuş. Emniyet Müdürlüğü’nün bölgenin şartları nazara alındığında eğitim almamış olan çalışanların de bu zırhlı araçları kullanabileceğine dair ünitelere göndermiş olduğu evrak var. Yani dokümanı var, düşünün resmi bir yazı!”
Hadise olduktan sonra neler yapıldı? Hadise yeri inceleme, kanıt toplama… Avukat Dilsiz yanıtlıyor:
“Olay yeri inceleme gelmeden araç oradan kaldırıldı. Vakadan çabucak sonra zırhlı araç Emniyet’in otoparkına bırakıldı. Parmak izi bulunmadı ki temizlenmişti. Zırhlı araç kaç tondu artık hatırlamıyorum lakin ekstradan zırh eklenmişti araca ve bu ruhsata işlenmemişti. Bakımı yapılmamıştı aracın. Araçta önemli bir yük oluştuğu için frenler boşaldı. Üstüne bu aracı ehil olmayan biri kullanıyordu.”
“İki kişi yargılandı. Ömer Yeğit aracı kullanan işçi, Murat Maden ona yetki veren alt seviye amir. Zırhlı aracı kullanan öbür işçiler de şahit olarak dinlendi. Hepsi benzeri tabirler verdiler. Panzeri kullanan kişi duruşmalarda ‘İlçe Emniyet Müdürü verdi bu emri’ dedi. Hatta tepkiliydi. Onların hepsi bu işten sıyırdılar diye…”
Buraya kadar aslında her şey en az cürmün kendisi kadar olağan dışı lakin devamı var:
“Savcılık soruşturma evresinde Emniyet’ten işçi listesini istedi. İlgili üniteden bir polis memuru vasıtasıyla bu evrak gönderildi. Sonrasında Emniyet Müdürü bunu duyuyor. Bu çalışanı çağırıyor. Nasıl gönderirsin diye kızıyor. Polis sonra gidip mahkeme kaleminden verdiği evrakı geri alıyor. Yerine öteki evrak veriyor. Şahit, çapraz sorgu sonucundan bunların hepsi duruşmada açıkça söyledi. Sonra şahidim da var diyor. Sanık da çıkıyor, evet bunu yaptık, diyor. Bu fecî bir şey. Kanıt karartılıyor dedik. Kabahat duyurusunda bulunduk. Emniyet Müdürü’nün belgeye dahil edilmesi gerektiğini söyledik.”
Tüm bunlar sonucunda mahkeme ne yapmış? “Sakince dinliyorlardı. Hiçbir süreç yapmadı” diyor Dilsiz.
“Filiz Hanım şöyle… Bu davaları biliyorum. Alt ünitelerden iki tane kurban, işçi seçelim. Bunlara en alt huduttan cezalar verilsin, belgeyi bu form kapatalım. Yaklaşım bu. Nihat Kazanhan belgesi ve emsal davalar. Klasik… Yargılamanın akıbetinden beklentimiz yoktu. Tekrar de kanıtları belgeye eklemeye çalıştık. Soruşturmanın genişletilmesi, araştırma yapılmasına dair tüm taleplerimiz reddedildi. İstinaf farklı bir karar verir mi? 16 yıl oldu avukatlık yapıyorum. Çok bir umudum yok.”
***
Baba Mesut Yıldırım’la konuşuyoruz. 36 yaşında Mesut Beyefendi. Sakin bir ses tonu var. “Ellerinizden öperler iki kız, iki erkek çocuklarım var” diyor. Allah bağışlasın, diyorum.
Mesut Beyefendi, olağan dışı cürümle karşılaştığı o geceyi, o mahalleye artık adım dahi atmadığını anlatmaya başlıyor. Çok az giriyorum ortalara.
“Bakanlardan, milletvekillerine kadar gelen oldu lakin kimseye ceza verilmedi. Eski hayatımız büsbütün geride kaldı. Piknik, düğün artık hiçbir yere gidemez olduk. Düşünsenize artık bir maç dahi oturup seyretmiyorum. Nereye baksam onları görüyorum. Psikolojimiz değişti. Çocuklarımın bile. Bir çocuğum zati hadiseye şahit oldu. Kardeşlerini o denli gördü.”
“Genelde babaannelerinin yanında yatıyorlardı. İki akşamlığına kardeşimin meskenine gitmişti annem. Çocuklar da salonda, birlikte yatıyorlardı. Zelzele sandım birinci anda. Düşünsenize 27 tonluk bir panzer duvara çarptı. Birinci anda şoka girdim. Bağrışmaları duyuyordum. Komşular yardıma gelince fark ettim bir aracın konutumuza çarptığını. Sonra o şokla, duman içinde panzerin üstündeki polis amblemini gördüm. O vakit anladım. Zati olan vakalardı. Beklediğimiz şeylerdi. Burada panzerler son hız gidiyorlardı. Ya bir yayaya çarpıyorlardı, ya bir duvara ya bir direğe ya bir hayvana… Ne çocukları çıkarabildim molozların altından ne de kapıyı açabildim. Onları yalnız okula dahi göndermiyordum. Ya babaanneleri ya ben ya anneleri götürüyordu. Bahçeden dışarı çıkaramıyorduk. Bu türlü şeylerden korktuğumuz için. Her şeyden koruyordum onları. Sonra bu türlü oldu… Çocuğun en inançlı olabileceği yer kendi konutu değil mi? Kendi konutlarında, kendi yataklarında, en inançlı oldukları yerde öldürüldüler.”
“Bütün duruşmalara gittim. Savcıların, yargıçların polislere olan davranışlarını gördüm. Güya karşılarında olağan bir vatandaş değil de kanun varmış, devlet varmış üzere davranıyorlardı. O anda fark ettim zati ceza almayacaklarını. Sağ olsun, avukatlar titizlikle çalıştılar ancak bu ülkede adalet yok. Artık inandığım tek şey bu.”
“Hiç… Sanıkla hiç göz göze gelmedik. Esasen başını dahi bile kaldıramıyordu fakat yan tarafımda oturuyordu. Şahsen ben o polisin yerinde olsaydım, çıkardım derdim ki, sayın savcım cezam neyse razıyım. Ben kendimi savunamazdım. Gerçekten derdim ki, cezam neyse cezamı verin, vicdanım rahatlasın. Sonuçta iki çocuğu öldürmüşüm. Konuşamazdım dahi…”
“Ben bu işin uzmanı değil lakin konutumu biliyorum. Hadise yeri incelemenin çizdiği krokiler dahi yanlıştı.
Ben gidememiştim. Kardeşimi göndermiştim başlarında dursun diye… Vaka gününden sonra o mahalleye gidemedim. Ayak basmadım, basmayacağım da…Komşularıma gitmiyorum. Bayramlarda dahi gitmiyorum. Oradan geçmiyorum. Taşındık Filiz Hanım, orada daha yaşayamazdık ki…”
“Hem kendim için hem diğerleri için bu ülkede adaletin olduğuna inanırdım şayet ceza verilseydi. Nasıl olur da hür bırakılır, mesleğe geri döner diye herkes şaşırıyor lakin hiç kimse adalete inanmıyor. B sınıf ehliyeti olan biri. Ehliyeti yetersiz, eğitim almamış. Ne diyeyim diğer?”
Mesut Beyefendi son olarak; “Birbirlerini çok severlerdi. Okulu severlerdi. Beni hiç üzmediler. Ben onlara hakkımı helal ediyorum. Şu anki çocuklarım dahi onların yerini tutmaz” diyor.
Son söylediğinin benzerini birçok yakınını kaybeden şahıstan duyduğumu hatırlıyorum. Geride kalanların alışmak zorunda kaldığı ebedi bir hiyerarşi.
Yazı dizisine başlarken aklımda olan özellikle sanıklarla konuşmaktı. Ama güya yoklar üzere. Onlara ulaşmak mümkün değil. İz bırakmadan kara bir delikte kayboluyorlar. Halbuki hepsi işine gücüne dönen beşerler.
Gazete Duvar
