İZMİR – Zelzelenin akabinde yapılan arama kurtarma çalışmaları dün geceden beri sürat kesmeden devam ediyor. Çalışmalar yıkımın büyük olduğu Bayraklı/Manavkuyu bölgesinde ağırlaşmış durumda. Geceyi parklarda, çadırlarda ya da otomobillerde geçiren İzmir halkı, bu sabah çalışmaların devam ettiği binalardan gelecek iyi haberleri bekleyerek bir enkazdan başka enkaza kulak kabartıyor. İçeriden gelecek bir ses, yalnızca mahalleye değil, tüm kente moral oluyor.
Molozlar, ahşaplar, betonlar takımlar tarafından alan dışına savrulurken, içeriden çıkan eşyalar tam bilakis, nazikçe enkazın doruğundan kaldırıma kadar elden ele taşınıyor… Dün gece geç saatlerden sabahın birinci ışıklarına kadar, enkaz başında kan ter içinde çalışan arama kurtarma vazifelilerinin emeklerine şahit olmuştuk. Bu sabah ise tekrar birebir uğraşla çalışanların telaşına Ankara plakalı makam araçlarını ‘trafiği’ eklendi. Dün Antalya, Konya, Muğla, Balıkesir üzere vilayetlerden gelen itfaiye araçlarının doldurduğu sokak bugün bir de bakanların makam araçları ile doldu. Alışılmış ‘bakan’ dediğin o denli sen ben üzere gitmiyor bir yerden bir yere; ‘çakarlı’ bir sürü siyah otomobil, polisler, muhafazalar, gazeteciler ve kendi fotoğrafçıları eşlik ediyor onlara. Ve bu kafileler güya bir ekip elbise ve telsiz kablosu yumağı olarak bir yerden bir yere yuvarlanıyor.
Dün itfaiye araçlarının doldurduğu sokak bugün bir de bakanların makam araçları ile doldu. ‘SPOR’ BAKANLAR…
Bakanlar alana geliyor, enkaza bakıyor. Etraflarında çekim için bir yarım daire. Biraz daha bakıyorlar sonra. Kimileri geceden beri göz kırpmadan çalışanların kan, ter ve toz içindeki üniformaları karşısında kendini berbat hissetmemek için olacak ‘spor’ kıyafet tercih etmiş.
Tüm bunlar yaşanırken yan sokakta, kapılarını mahalleliye açan pastaneye gidiyoruz. Pastanenin sahibi dün gece spatulasına tüm baklavalarını doldurup sokaktaki depremzedelere ikram ediyordu. Telefonlarımızı şarj ederken pastane sahiplerinin konuşmalarına kulak konuğu oluyoruz. 16-17 yaşlarındaki oğullarının bir arkadaşı dün enkaz altında kalmış. Neyse ki sağ salim çıkarılmış. Sevinmişler natürel ancak moloz yığınları altından gelen bir ömür belirtisi, bütün acıları çabucak dindirmeye kâfi olmuyor. Bir de hastanede tedavi olan yaralılar var. Bu gencin arkadaşı da Ege Üniversitesi Hastanesi’nde tedavi oluyormuş. O da görmek için hastaneye gitmek istemiş, ancak yaralıların aileleri bile bir yere kadar girebildiği için ekran başında beklemeye ikna olmuş. Dünden beri ekrana kilitlenmiş halde, pastanenin köşesinde haber bekliyor. Etraftaki depremzedelere yardım eden annesi dayanak istediğinde tek söz etmeden misyonunu yapıyor, sonra tekrar ekran başına dönüyor. İçerideki herkesin gözünde uykusuzluk, yorgunluk var. Gencinse bunlara ek olarak arkadaşı için duyduğu tanımı güç gerginliği.
Bayraklı’da, bir öteki enkazda ise bu sabah meskenlerden çıkarılan eşyalar toplanıyor. Etraftaki insanların birçok bu binadan. Sarsıntı olduğunda ya dışarıdalarmış ya da kendilerini zar güç dışarı atmışlar. Molozlar, ahşaplar, betonlar gruplar tarafından alan dışına savrulurken, içeriden çıkan eşyalar tam bilakis, nazikçe enkazın doruğundan kaldırıma kadar elden ele taşınıyor. Kıyafetler yeniden savruluyor savrulmasına lakin çıkarılan bir fotoğraf oldu mu güya tüm arama kurtarma çalışanlarının, eşyaları inceleyen ve kayda geçiren polislerin ve görüntüyü izleyen depremzedelerin bir anda boğazı düğümleniyor. Birkaç saniye herkes ses etmeden o fotoğrafa bakıyor.
‘ANLATIN ÇOCUKLARIMIZA REVA GÖRÜLENİ’
Yolda bir yaşlı bir adam gazeteci olduğumuzu görünce bizi durduruyor. Neredeyse kolumuzdan tutup sarsa sarsa iki sokak ilerideki okulu gösteriyor “Gidin bakın o okula, üç cephesi de paramparça, gidip bakın da anlatın çocuklarımıza reva görülen bu” diyor. Sarsıntı olduğu vakit içerisinde yalnızca çocukların olabileceği bir bina, zar sıkıntı ayakta duruyor. Bir çok balkonu üflesen dökülecek durumda, camlar paramparça.
“Gidip bakın da anlatın çocuklarımıza reva görüleni…” Tekrar 183/15 Sokak’a dönüyoruz. Pastanedeki genç sokağa hava almaya çıkmış… Annesi ise ‘çocuğumun yanında kendimi tutmaktan sıkıldım’ diyerek ansızın ağlamaya başlıyor. Kapının önünden hâlâ çakarlı ışıklı bakan araçları geçiyor.
Gazete Duvar
