Orhan Eskiköy
“savaş bitmedi, gömün acıları silahları toprağa
fakat toprağı nereye gömeceğiz?”
Cenk Gündoğdu
Ateşe yaklaş dedim Base Teyze, biraz daha. Biraz daha… Soba’dan ateş taşıyordu. Ateş… Yüzü yanıyormuş, yine de yaklaşıyordu. Yandım demiyordu.
Çekim bitti. Anladım. Özür diledim. “Base Teyze, yandığını niye söylemedin?” Sorumu duymadı. “Kim ateşe uzun uzun bakar” dedi. Kederliydi.Her şeyi ondan daha az bildiğim gibi bunu da bilemedim. “Deliler” dedi.
Aramızda aynı ateş dururken Base Doğan ölüverdi. Ölü bir şairin arkasından konuşmak kolay olabilir. Tanıdığım bir şair ölmedi henüz. Okuması yazması olmayan bir şair de tanımadım daha. Base Teyze, aklında tuttuğu binlerce kelimeyle şiir yazılacağını bilmiyordu. Şair kelimelerin anasıdır. Bilmiyordu. O hem dört çocuğun hem de kelimelerin anası olmayı istemiyordu.
İstemediğinden değil de hem bir Kürt hem de bir Alevi kadın olarak bu ülkede dört çocuk büyütürken şiir yazılacağına inanmıyordu. O çocukları gün görmeden şiir yazacak kadar şair değildi.
Şimdi Base öldü. Sözü de yanında götürdü. Arkasından toplasın Mazlum olan. Bugün ülke yangın yeri… Uzun uzun bakıyoruz ve ateşe her gün biraz daha yaklaşıyoruz.
Base Teyze! Sen üzerinde yaşarken silahları toprağa gömemedik, belki sen altında uyurken gömeriz. O gün toprağı yuğ, ateş sönsün.
Gazete Duvar
