Almanya’nın çeşitli kentlerinde, 2001 yılından 2007 yılına kadar, Türkiyelilere yönelik faili meçhul cinayetler yaşandı. Kamuoyu, öldürülenlerden kimilerinin döner dükkanı işletmesi nedeniyle bu cinayetleri ‘dönerci cinayetleri’ olarak isimlendirdi. Meğer işlenen cinayetlerden daha fazlasının olduğu 2011 yılında bir banka soygunu sonrasında faillerin yaşadığı karavana polisin yaklaşması üzerine ortaya çıktı. Yakalanacaklarını anlayan zanlılar karavanı ateşe vererek intihar etmişlerdi. Polisin karavanda ve bu vakanın sonrasında kundaklanan bir öbür konutta yaptığı araştırma, bu seri cinayetlerin gerisinde Nasyonalsosyalist Yeraltı Örgütü (NSU) isimli bir Neo-Nazi örgütünün olduğunu ortaya çıkardı.
Örgüt işlediği bütün cinayetleri fotoğraflamış ve bir sinema haline getirmişti. Örgütün hayatta kalan tek üyesinin yargılandığı dava sürecinde yıllarca cinayet işleyen bu bireylerin neden yakalanamadıklarına ait ip uçları çıktı. Davayı izleyen iki Türk gazeteciden biri olan Kozmik gazetesi Almanya temsilcisi Yücel Özdemir, sadece bu cinayetleri değil Almanya’da göçmenlere yönelik Neo-Nazi cinayetlerinin geçmişini ve Almanya’da tekrar ortaya çıkan ırkçılığı inceleyen ‘Neonazi-İstihabarat-Emniyet üçgeninde NSU Cinayetleri’ isimli bir kitap yazdı. Yücel Özdemir ile Almanya’da Neo-Nazi örgütlenmesini ve yıllarca süren bu seri cinayetleri Alman emniyet ünitelerinin neden çözemediğini konuştuk.
Aslında Almanya’da neonazi örgütlenmesinin neredeyse Hitler’in yıkılışından sonra hiç kesintiye uğramadığını görüyoruz. Altmışlı yıllarda birinci göçmenlerin gelişinden sonra onlara yönelik ırkçı hücumlar çabucak başlıyor mu? Zira birinci öldürülen Türkiyeli 1990 yılında cinayete kurban gitmiş. Almanya’da faşizmin cinayet işleyecek kadar tekrar örgütlenmesini yalnızca göçmen emekçilerin varlığı ile açıklayabilir miyiz?
Göçün birinci yıllarında ırkçı cinayetler neredeyse hiç yok. Öldürme hadiselerine daha çok 1980’li yıllardan itibaren şahit oluyoruz. Savaş ve mağlubiyetten geriye kalan Nazilerin değerli bir kısmı muhafazakar ve liberal partilerde siyaset yapmaya devam ettiği için ırkçı örgütlerin varlığı hissedilmiyordu birinci yıllarda. Bunda açıktan Neonazi niyetleri savunan örgütlerin yasaklanmasının da var. 1960’lı yıllardan itibaren ise küçük kümeler halinde örgütleniyorlar. 1964’de Milliyetçi Demokrat Alman Partisi (NPD) kuruluyor. Misyonu daha çok soğuk savaş yıllarında pek çok ülkede olduğu üzere anti-komünizm. Ancak göçle birlikte kullandıkları en önemli slogan “Ausländer Raus” oluyor. Yani “Yabancılar Dışarı”. Lakin o yıllarda bu slogan ve ona bağlı uygulamaların Almanya’da hayli yaygın olduğunu biliyoruz. Pek çok lokanta, cümbüş yeri, birahanenin yapısında “Yabancılar giremez” yazıları vardı. Bu nedenle Türkiye’den Almanya’ya göçün birinci yıllarında akınlardan fazla dışlama yaygın.
Faşist hareketlerin tekrar cinayet işleyebilecek seviyeye ulaşmasını tek başına göçmen emekçilerin gelişiyle açıklamak hakikat olmaz. Zira ırkçıların amacında yalnızca göçmen emekçiler, bilhassa Türkiye’den gelenler yoktu. Amadeu Vakfı’nın tuttuğu listeye nazaran Almanya’da 1990-2017 yılları ortasında toplam 208 insan Neo-Nazi ler tarafından öldürüldü ve bunların azımsanmayacak kısmını Alman fakirleri ve antifaşistleri oluşturuyor. İki Almanya’nın birleşmesinden evvel ise 40’ın üzerinde insan öldürülüyor. Resmi kayıtlarda, toplamda yaklaşık 45 Türkiye kökenli göçmen Almanya’da Neo-Nazi ler tarafından katledilmiş.
Yücel Özdemir Aslında senin de bu kitabı yazmana yol açan bu seri cinayetler polisin bir başarısı ile çözülmedi. Bu bireylerin bir banka soygunu sonrasında yakalanacaklarını anlamaları üzerine intihar etmeleri üzerine bu cinayetler ile bağları olduğu anlaşıldı. Biraz süreci anlatır mısın? Hadise nasıl açığa çıktı?
Nasyonalsosyalist Yeraltı Örgütü (NSU) üyesi üçlü; Uwe Mundlos, Uwe Böhnhardt ve Beate Zschäpe, bir aramadan sonra Ocak 1998’de yer altına çekiliyorlar. Örgütü de bu sırada kuruyorlar. Daha evvel bu türlü bir örgüt yoktu. 2000 yılından itibaren 2007 yılına kadar seri cinayetlere ve geçimlerini sağlamak üzere banka soygunlarına başlıyorlar. Tam 13 yıl boyunca, hem de doğup büyüdükleri Jena’dan çok uzak olmayan kentlerde “illegal” yaşadılar. Ortaya çıkmaları ise 4 Kasım 2011’de Doğu Almanya’da bulunan Eisenach kentinde bir banka soygunu sonrasında oldu. Sabah banka açıldıktan sonra soygun için içeriye giren Mundlos ve Böhnhardt 72 bin avroyu alıp bisikletle vaka yerinden uzaklaşıyorlar ve bir kilometre uzakta park ettikleri kiralık karavana giriyorlar. Kentin polisi peşlerine düşüyor. 12.00’de bir devriye polisinin karavana yaklaştığını görün iki Uwe arabayı ateşe vererek intihar ediyorlar. Bu hadiseden üç saat sonra, saat 15.00’de bu sefer Beate Zschäpe, Zwickau’da kaldıkları meskeni ateşe veriyor. Karavan ve konutta bulunan silahlar seri cinayetlerinNeo-Nazi ler tarafından işlendiğini böylelikle ortaya çıkarıyor. Dediğininiz üzere ortada polisin bir başarısı yok.
‘FOTOĞRAF ÇEKİLMESİ PROPAGANDA AMAÇLI’
Bu cinayetlerde dikkat çeken en değerli nokta cinayetlerin epey profesyonel işlenmesi. Katiller mevtten emin olmak için bilhassa baştan vuruyorlar. Ayrıyeten cinayeti belgelemek üzere bir özellikleri de var. Birinci olarak çiçekçi Enver Şimşek cinayetinde bu türlü başlıyor. Sanırım hepsinde ayrıyeten cinayet fotoğraflanıyor. Sence bu kadar detaya neden dikkat ediyorlar?Politik cinayetlerde fotoğraflamak çok görülen bir şey değil. Daha çok psikopat seri katillerde görülen bir durum. Bunu neye yorumluyorsun?
Bu, aşikâr bir plan dâhinde cinayetleri işlediklerini gösteriyor. Tıpkı silahın kullanılması da planın kesimi. Tıpkı şahısların işlediği, lakin bunların kimler olduğu yıllarca bir soru işareti olarak kaldı. Cinayetler sırasında fotoğrafların çekilmesi sonradan propaganda hedefiyle kullanmayı planladıklarını gösteriyor. Nihayetinde o denli de oluyor. Uwe Mundlos tarafından yapıldığı tabir edilen 15 dakikalık Pembe Panterli sinema de bu amaçla hazırlanmış ve cephane üzere konutu ateşe veren Zschäpe tarafından basına gönderilmişti.
Öldürülen Yunanistanlı Theodoros Boulgarides sanırım cinayetlerdeki tek Türkiyeli olmayan göçmen. Alman polis memuru Kieserwetter ise banka soygunu sırasında öldürülüyor. Bu da sanırım Hristiyan ya da Müslüman ayrımı yapmadıklarını gösteriyor. Onu neden maksat aldılar sence?
Cinayetler serisi katillerin kurbanları asıl olarak Türk ya da Türkiye’den geldi diye seçtiklerini gösteriyor. Onlar için Türkiye’den gelenlerin başka kimliklerinin pek bir kıymeti yok. Ayrıyeten öldürülenlerin hepsinin genç-orta yaştaki erkekler olması da dikkat cazibeli. Hazırlanan kelamda manifestoda da Türk düşmanlığı görülüyor. Almanya’nın yabancılar tarafından ele geçirildiğini düşündükleri için en büyük küme olan Türkleri düşman olarak belirlediler. Boulgarides’in de Türk diye öldürülmüş olabileceğini iddia ediyorum. İki nedenden dolayı. Birincisi; Pembe Panterli sinemada son göçmen kurban olan Halit Yozgat’ın üzerine “9. Türke” yazıyor. Halbuki Halil Yozgat 8. Türkiyeli. İkincisi; İş ortağı Bolugarides’in biraz Türkçe konuştuğunu, öbür Türk esnaflarla iyi diyalog içinde olduğunu, bu nedenle herkesin onu Türklere benzettiğini mahkeme sırasında anlattı. Kendisini tanıyan Türk esnaflarla konuştum, onlar da bunu doğruladı.
‘CİNAYETLERDE ALMAN OLMAYAN ROBOT FOTOĞRAFLAR ÇİZİLDİ’
Tahminen hadise çözüldükten sonra bize her şey kolay görünüyor. Fakat farklı kentlerde olsa da tıpkı cinayet silahı ile işlenen cinayetler var. Hepsinde Ceska 83 ve Bruni marka silah bulunuyor. Üstelik kimi şahitler iki farklı cinayette bisikletli şahıslar gördüklerini söylüyor. Bir şahit ise işlenen cinayetle bir Neo-Nazi hareketindeki şahısları teşhis ediyor. Polisin bu kadar ortak özelliği birleştirememesi çok garip değil mi?
Bütün problem de bu esasen. Kurbanların kriminal vakalarla irtibatı olmadığı bilinmesine karşın, ısrarla soruşturmanın bu istikamette yapılmak istenmesi hakikaten de garip. Her cinayet ya da bombalı hücumdan sonra Neo-Nazi ler dışındaki bütün ihtimaller devreye konuluyor. Neo-Nazi lerin ihtimal dışı tutulmasına münasebet, “Bugüne kadar bu cinsten seri cinayetler işlemediler. Bu nedenle onların cinayetleri yapması mümkün değil” diye açıklandı. Bu mantıkla hareket edildi ve her cinayetten sonra çizilen robot fotoğraflarda, Alman olmayan tipler çizildi. Şahitler ısrarla bisikletle kaçanların “güneyli” yani yabancı olmadığını söylerken, polis ısrarla yabancılara benzeyen robot fotoğraflar çiziyordu.
Benim de en çok merak ettiğim ve hala de cevabını bulamadığım soruların başında, “Polis neden her cinayetten sonra tıpkı biçimde davrandı?” geliyor. Kurbanların hayat kıssaları, yaptıkları işler, yaşadıkları kentler farklı olduğu halde ve en kıymetlisi de Türkiye’den gelme dışında diğer ortak özellikleri olmayan insanların öldürülmesinden sonra neden birebir formda davranıldığı bir muamma olarak kalmaya devam etti.
NSU Cinayetleri, Yücel Özdemir, 264 Syf., Kor Kitap Alman devletinin bütün güvenlik ünitelerinin bu cinayetleri görememesinde kendi içlerindeki sağcı örgütlenmelerin Neo-Nazi ler ile münasebetinin ne kadar tesiri var?
Cinayetler değerli bir tesirinin olduğunu gösteriyor. Bilhassa cinayetleri işleyen NSU’lu katillerin istihbaratla irtibatını, daha doğrusu istihbaratın avucunda yaşadıklarını kitapta detaylı olarak anlatıyorum. Katillerle emniyet ortasında direkt bir temas ortaya çıkmış değil. Lakin şu günlerde Almanya’da en çok tartışılan hususların başında emniyet üniteleri içindeki Neo-Nazi örgütlenmelerin olmasından dolayı, bu türlü bir irtibat da olmuş olabilir. Federal Almanya tarihinde bilhassa istihbarat örgütleriyle Neo-Nazi ler ortasında daima bir temas oldu. NSU’nun dışında faşist NDP’nin kapatılması için açılan devada da birçok sayıda istihbarat elemanı parti yöneticisine şahit olduk. Bu nedenle Alman antifaşistleri haklı olarak boşuna, “İstihbarat mı Neo-Nazi leri yoksa Neo-Nazi ler mi istihbaratı yönetiyor? sorusunu sormuyor.
Bir de alışılmış öldürülenlerin yakınlarının yaşadıkları var. Çabucak bütün cinayetlerde polis nedense hiç farklı bir nedenden şüphelenmiyor. Ve hepsinin ortak noktası; geride kalanlar ayrıyeten yakınlarının katli ile alakalarının olmadığını ispat etmeye çalışıyorlar. Bu da onlar için maddi manevi bir diğer yıkım oluyor. Ya bir aldatma öyküsü ya da mafya hesaplaşmasından şüpheleniliyor. Bu kıssalardan sana en çarpıcı gelen seni en etkileyen hangisi oldu?
Bütün kurban yakınları büyük acılar çektiler. Adeta meskenle karakol ortasında mekik dokudular. Hatalı ilan edildiler. Bir taraftan babalarını, kardeşlerini, çocuklarını kaybetmenin büyük acısı öbür tarafta ise hatalı damgasını yemek elbette kolay değil. Anlatılanlardan, ki bütün aileler yaşadıklarını detaylı bir biçimde anlatmadı, Kubaşık ve Şimşek ailelerinin ruhsal açıdan büyük yaralar aldığın gösteriyor. Beni en çok etkileyen, cenazeyi defnettikten sonra Pazarcık’tan Dortmund’a dönen Elif Kubaşık ve kızı Gamze Kubaşık’ın başsağlığına gelenlerin gözleri önünde tıpkı gün apar topar karakola götürülmesi ve sorguya çekilmesi oldu. Saatlerce karşılığını bilmedikleri sorularla maruz kalmışlar ve “bilmiyoruz” dediklerinde de terslenip aşağılanmışlar. Asıl hedefin korkutma ve sindirme olduğu artık daha iyi anlaşılıyor.
Bütün bu yaşananlardan sonra sence Almanya bütün bu olanlardan nasıl dersler çıkardı. Ya da bu mahkeme sürecinin Almanya’daki faşist ırkçı örgütlenmelere ait devletin halinde bir değişiklik yarattı mı? En azından devletle ilgileri açısından?
Maalesef pek ders çıkarılmadı. Politik açıdan tekraren özürler dilendi, kurbanlar Berlin’e davet edildi, kelamlar verildi. Lakin, kurbanların en büyük temennisi olan NSU üçlüsüne dayanak verenlerin açığa çıkarılarak cezalandırılması talebi yerine gelmedi. Dava, mahkeme huzuruna çıkarılan beş kişi ile sonlu kaldı. Onlar da, başsanık Zschäpe dışındakiler, beklenenin altında ceza aldılar ve ortamızda dolaşmaya devam ediyorlar. Bunu bilmek bilhassa kurban yakınları için vahim bir durum olsa gerek. İstihbaratla, emniyetle Neonaziler ortasındaki irtibatların da hesabı sorulmadığı için, bilhassa emniyetin içindeki Neonazi örgütlenmeler bu sefer NSU 2.0 ismi altında tehdit mektupları göndermeye devam ediyorlar.
Bir arada büyüdüler ve bir arada öldürüldülerDÜNYA
NSU 2.0’dan gazeteci Deniz Yücel’e tehdit mektubuDÜNYAGazete Duvar
