“Hamlet” okulların işidir: sonsuz olacak bir olacak, oyun içinde bir oyun ve sonuçta sahnenin ceset ceset dolu sinemasını veırmasına yetecek kadar sona erebilir.
Yine de Shakespeare’in tanımından daha fazla dökülen kandan daha fazla mezarlık kiri ve daha fazla delilik içeren bir yaratma için “Hamlet”i geçmek hala mümkün. İyi ya da kötü bu, Thomas Ostermeier’in, Brooklyn Müzik Akademisi’nin Next Wave şenlik kapsamındaki Schaubühne Berlin için üretimi “Hamlet: bir prensi kuduz köpek gibi sahneye saldı.
BAM’ın Harvey Tiyatrosu’nda 5 Kasım’a kadar devam eden prodüksiyonun birkaç figür, Son Akşam yemeği yemek, beyaz bir masa örtüsü uzunyle bir masada toplanıyor. Sadece bir perdenin arkasındakiler, aynı zamanda sahnede olmayanlar değiller. Sahne aşağısı, bir tabutun indirildiği yerde bir toprak parçası. Hamlet’in Annesi Gertrude’un amcası Claudius ile evlenmesi için bir nikah masasındalar. Hamlet (öngörülemeyen bir Lars Eidinger), bir köşeye çömelmiş, “olmak ya da olmaz” konuşmasına başlıyor (evet, tam iki perde erken), yüzüne yakın ve büyükçe yansıtılan bir kameraya. görmemiz için perde. (Görüntü Sébastien Sébastien Sébastien Pouey’e aittir.) Bir mezar kazıcısı perküsyon, kazıyıcılardan oluşan bir baraja uzun bir daffy kazasında dizisinde bir tabutu gizli koşullar altında günlük merhum Kral Hamam’ın tabutu – yere indirir. ve gitar. Beyaz kısa bir gömlek ve beyaz bir pantolon giyen Gertrude, uzun beyaz bir peçe takıyor ve kayınbiraderi-kocası için baştan çıkarıcı bir şekilde göbek dansı yapıyor.
Başka bir gösteri, performans başladı.
Bu Almanca, üst çevirilerle (Almanca Marius von Mayenburg’a aittir) ilk kez 2008’de sahnelendi ve beri uluslararası turneye çıktı. Performansa bir performans olarak kendi başına olarak sallayarak Brechtyen bir benimsiyor. Bu şekilde, örneğin James Ijames’in Halkı The Hames’da bu baharda heyecan verici film efektleri “Fat karşı itici güçleri.”
Ancak bu “Hamlet” ne aynı şiire de zarafet sahip, bu da yanlış olduğu anlamına gelmez. Yapım, sadece küçük harekette zekaliyor ve küçük harekette zekaliyor, ancak küçük ve pislik veten oluşan, Shakespeare’in büyük eseriyle yem olarak çiğnenmiş bir arka parçaya satış amaçlı sergiye kaçıyor.
Karakterlerin karışımı; altı kişilik bir topluluk 11 rol oynar (Eidinger hariç iki rol üst). Eşleştirmeler akıllıca öncedenmüş: Hamlet’in en yakın sırdaşı Horatio’yu (Damir Avdic) ve Hamlet’in akranı Laertes’i (Konrad Singer) oynayan oyuncuların aynı zamanda prensin hain önceden yapılmış Guildenstern ve Rosencrantz’ı da oynamaları planlanıyor. Hamlet’in ilişkileriyle iyi geçiniyor. Claudius Bading (Thomas Bading, bu akşam) bir sersemlik içinde masasında bir yığın halinde, ama sonra, ölümden memnuniyetten merhum ölümden hoşlanır olarak olur.
Robert Beyer iki aptalla uğraşır: Osric ve Polonius. Jenny König. Jenny König. Sorunlu kadınlarıyla -Kraliçe Gertrude ve bitkisi Ophelia- kaldı, gerçi onlar da en az kullanımda olduğu gibi bu yapımda kötü durumdalar. Burada bir araya getirilmeleri, Hamlet’in Annesinin erotizmine ve Ophelia’nın masumiyetine psikososyal saplantısını akıllıca çağrıştırıyor. Ancak bu kadın karakterlerin, tarihteki bu özelliğinde günümüzdeki insanın erkekle kullanımıyla dil güreşi kullanımından çıkarıcı bir ve yayı daha kısa da kesilen trajik bir periye indirgenir; Ophelia öldürülmeden önce zar zor tanıtılır.
Bir eylem heyecanının, yemek yiyenlerin, çevresinde bir yere vuran, takla atan, dans eden, seğiren, yuhalayan, spazmlar atan, atanlar, çapraz elbiseen ve başıboş dolaşan Eidinger vardır. Seyirciye gibi. Boşalma silahlarını fırlatıyor, tabakları kafasından bıçaklıyor tekme takımlarını, sahne bir hortumla sutuyor (gözlemleyiciler ilk birkaç noktadan başlayarak dikkat), İngilizce dilindeki müzik saldırılarını ve pop şakalarını kullanmak için molalar veriyor ve DJ Budüksiyon prodüksiyonundan, kesme amansızca kısasa da , gösteriyi yaklaşık üç yıllık bir çalışma döngüsüne yönlendiren doğaçlama ile yeniden şişirildi.
Ve yaşlı şey şey, dokunaklılığından sıyrılmış bir gösteri; Eidinger’in performansı olduğu kadar canlı ve olacağı kadar uzun mesafeli ve performatif. Bu “Hamlet” artık inatçı, ölümlülük ve kaderin klasik Yunan tarzınız değil, daha ziyade kendi tekbenciliği tarafından çözülmemiş bir şekilde trajedisi.
“Hamlet”te klasik klasik uygulamalarda pratikte sıkan tuzluktan inşaatlarından yenik bir projede bulunacağız: Malzemenin bulundurulmasını sağlamak için oyunla ilgili kalıpsal kalıplara ve geleneklere daha fazla geliyor.
Ostermeier’in ülkeliği ile izleyiciyle, Eidinger’in etkileşimlerinden ara sıra keskin, sinematik müziğe (Nils Ostendorf) kadar çatışmacıdır. Erich Schider tarafından yapılan tasarımın korkudan yetiştirmeye ve sistem Ostermeer “isten” hedeflimaya yönelik seyirciyi hedef alacaktır. Çevik bir şekilde koreografisi yapılmış bir eskrim maçı (Rene Lay’in koreografisi), bir sokak dövüşünde iki boksörde görebileceğiniz gösterileri olayları inandırıcı bir şekilde hatırlatıyor.
Oyundaki en sevdiğim repliklerden biri, Hamlet’in Rosencrantz ve Guildenstern’e bir yerleşim olarak gördüğünü söylemesidir. Rosencrantz ona meydan okuyor ve kendi zihninde kapana kısılıyor. Hamlet, “Bir ceviz kabuğuna hapsedilebilir ve sonsuz uzayın büyük diyebileceğim” diye yanıtlar. Ostermeier ve Eidinger’in “Hamlet”inde karakterler, ortam ve ayrıntılar daha önemli hale geliyor; sahip tüm dünya, Hamlet’in kulakları, kaotik sistem. Prens Hamlet’in zihninde kapana sadece karşa ve çılgınlık göreceği yeni bir bakış açısı gösterir.
mezra
5 Kasım’a kadar Brooklyn Müzik Akademisi, Harvey Tiyatrosu’nda; bam.org. Süre: 2 saat 45 dakika.
