Haden Öz
DUVAR- Hüsnü Arkan, 1991’de, Şanar Yurdatapan’ın düzenlemeleriyle; “Bir Yalnızlık Ezgisi” isimli birinci solo albümünü çıkardı.
1993 yılında Türkiye’ye dönen Hüsnü Arkan, vokalist, kelam muharriri ve bestekar olarak Ezginin Günlüğü’ne katıldı. Kümenin on bir albümüne müzikleri ve sesiyle katkıda bulundu. 2010 yılında Ezginin Günlüğü kümesinden ayrılan sanatçı, 2011’de “Solo” isimli ikinci albümünü, 2013’te “Yalnız Değiliz” isimli üçüncü albümünü ve 2015’te “Kırık Hava” isimli dördüncü solo albümü yayımladı.
Müzik yanında edebiyat çalışmalarını da sürdüren Arkan’ın birinci romanı Meyyit Kelebeklerin Dansı, 1998 yılında yayımlandı. Bu kitabı, Menekşeler Atlar Oburlar (2001), Uzun Bir Seyahatin Bittiği Yer (2005), Hiçe Gerçek (Şiir, 2005), Uyku (2008), Mino’nun Siyah Gülü (2011) izledi. Sanatçı, 2014’te yayımlanan Hırsız ve Burjuva adlı romanıyla 44. Orhan Kemal Roman Armağanı’nı kazandı ve tıpkı yıl son şiir kitabı Naş yayımlandı. Sanatkarın en son Gülhisarlı Terziler (2017) isimli romanı yayımlandı.
Hüsnü Arkan için müzik nedir, hayatına ne katıyor, onsuz bir hayat düşünebiliyor mu, bu salgın sürecinde hayatı nasıl etkilendi? İşte tüm bu sorulara karşılık aradık.
Dinlediğiniz yahut söylediğiniz birinci müzik neydi, ne hissetmiştiniz?
Bunu hatırlamam mümkün değil lakin duyduğum birinci seslerden biri herhalde cümbüş sesidir, peder beyefendi cümbüş çalardı. Münasebetiyle dinlediğim birinci müzikler da fasıl masalarında duyduklarımdır. Selahattin Pınar, Sadettin Kaynak, Refik Fersan müzikleri falan…
Ne vakit müzikle uğraşmaya karar verdiniz?
Yeni yetmeyken çalıp söylemeye, müzik yazmaya başladım. Birlikte çaldığımız arkadaşlar vardı. En çok da müzisyen Taci Uslu özendirdi. Açıkçası bu mevzuda pek kararlı değildim, edebiyat daha çok ilgimi çekiyordu. Müzik yazma işi ciddiye bindiğinde Amsterdam’daydım, bir küme kurup çalmaya başladık.
‘MÜZİK VE EDEBİYAT DIŞINDA TIPKI İSTEKLE YAPABİLECEĞİM BİR İŞ YOK’
Müzik yapmıyor olsaydınız ne yapardınız?
Edebiyatla daha ağır uğraşırdım herhalde. İkisi de olmasaydı ne yapardım bilemiyorum. Birebir istekle yapabileceğim öbür bir iş yok güya.
Keşke çalabilseydim dediğiniz bir enstrüman var mı?
Rastgele bir enstrümanı iyi çalmak isterdim. Bu mevzuda çok tembellik ettim.
Müziksiz bir hayatı tanım edin desem…
İşsiz kalırdım…
Kim ile, meyyit yahut sağ, birebir sahneyi paylaşmak isterdiniz?
Bu türlü bir şeyi hiç düşünmedim, düşüneceğim. Ayrıyeten bizim takım iyidir, kimseyi aratmıyorlar.
.
Sizin belirlediğiniz 5 müzik yapıtı insanlıktan geriye kalsaydı, listeniz ne olurdu?
Herhalde klasik eserler olurdu. İki Bach, iki Mozart, bir Beethoven, Schubert, Saint Saens, Smetana, bir de Ruslardan… Çok oldu, seçmek güç.
‘PROTESTODAN, PROTESTTEN KORKUYORLAR’
Tarih boyunca muktedirlerin öbür sanat kolları üzere müzikle de sorunu olmuştur. Müzisyenler, müzikçiler, müzikler yasaklanmış, baskılara maruz kalmıştır. Sizce muktedirler neden müzikten korkuyorlar?
Aslında batıda sarayların müziğe ziyadesiyle katkısı da olmuş, hâmilik etmişler. Doğuda daha çok şairlerin başı beladadır. Günümüzdeyse protestodan, protestten korkuyorlar. Ruhi Su’ya, Ahmet Kaya’ya, Küme Yorum’a yapılanları biliyoruz. Niye korktuklarını bilemem. Herhalde muhalif ses istemiyorlar, kolay ve problemsiz direktörün peşindeler.
Salgın genel olarak hayatınızı ve özel olarak müzik hayatınızı nasıl etkiledi?
Eh, bayağı etkiledi. Şahsî tesirler bir yana, topluca, kesim olarak etkilendik. Bunun sayısal bir ölçümü var mıdır bilmiyorum fakat canlı müzik yapılan yer ve alanların çalışanlarını da hesaba katarsak azımsanmayacak sayıda insan güç durumda. Bu ortada, devletin meseleye bakışına da bayıldım doğrusu. Yeditepe konserleriyle bu işi çözebiliriz!
Genelde internet, özelde toplumsal medya sanatın birçok kolunu olumlu yahut olumsuz manada etkiledi. Sizce internetin müziğe en olumlu ve en olumsuz tesiri nedir?
Dijital ses denen şey aslında dinleyiciye bir dinleme lüksü sağlamıyor. Kayıtta, dinlemede kayıplar oluyor. Öte yandan bu işi yapanlar artık dinleyiciye bir tık uzaklıkta. Olumlu ya da olumsuz bu türlü bir noktaya geldik. Bir kısım azınlık ve kulağının değerini bilen dinleyici plağa, pikaba dönüyor. Lakin eserlere ulaşanların sayısı, otuz yıl evvel hayal bile edemeyeceğimiz seviyede.
Dinlediğiniz vakit “Ben bunu daha evvel nasıl olur da dinlememişim” dediğiniz “geç” keşifleriniz var mı?
Yirmi yıldır iyi bir dinleyici olduğumu söyleyemem, dinleyicilik önemli bir iş. Ancak klasik ya da caz dinlerken, bin defa dinlediğim kesimde “ulan adam burada ne yapmış” dediğim çok olmuştur.
Son olarak hiç unutmayacağınız ve size “İyi ki de müzik yapıyorum.” dedirten bir anınız var mı?
Sahne hoş bir şey. Sırf sahne değil, yol arkadaşlığı, paylaşmak, bunlar hoş şeyler. Aklımda bunlar kaldı. Başkalarını sahneden inince unutuyorsunuz.
Gazete Duvar
