Esra Açıkgöz
“Boşanma davası açtığı eşi…”, “Eski sevgilisi tarafından…”, “Terk ettiği erkek arkadaşı…”
Faillerin isimleri ve yüzleri değişse de amaçları daima aynı… Bayana yönelik erkek şiddetinin vardığı vahşetin hududu yok. O denli ki kezzap, tuz ruhu, asit üzere kimyasallar bile erkeklerin elinde bir silaha dönüşüyor. Bu hücumun en bilindik ismi ünlü müzikçi Bergen olsa da bu, Türkiye’de yaşayan her bayanın karşı karşıya kalabileceği bir ‘tehlike’. Hem de yalnızca boşanmak istediği, terk ettiği, bir erkeğin ‘aşk’ına karşılık vermediği için… Biz de erkeklerin kimyasal saldırısına uğrayan üç bayanla öykülerini, karşılaştıkları zorlukları konuşarak erkek şiddetinin vardığı vahşeti göstermek için yola çıktık. Ayrıyeten bayan örgütlerinden uzmanlarla mevzunun hukukî ve ruhsal istikametini konuşurken, talepleri de dinledik.
Böylelikle devlet takviyesinin ve adalet sisteminin nasıl işlediği ya da işlemediği de çıktı ortaya. Mesela, öğrendik ki, bu bayanlar için kâfi sıhhat hizmeti ve ruhsal takviye sağlanmıyor. Olmaları gereken ameliyatlar keyfi istenen estetik üzere görüldüğünden, devlet tarafından karşılanmıyor. Dava müddetlerinin uzunluğu da başka bir azap oluyor. Bu yazı dizisinde yer almaktan çekinse de “Kezzaplı akına uğradıktan sonra boşanma davam üç yıl sürdüğü için yeniden o yaratığın soyadını taşımak zorunda kaldım. Bunu da yazın, unutmayın” demekten kendini alamıyor mesela bayanlardan biri. Cezalarda genelde indirim uygulandığı için kısa mühlet cezaevinde kalan eski eşinin yakında çıkacağını öğrenen bir bayansa, “Ben artık konuşmak istemiyorum. Cezaevinden çıkacak birkaç güne. Nereye gitmeliyim, ne yapmalıyım, bilmiyorum” diyor dehşetle.
Anlayacağınız bu yazı dizisi, yalnızca üç bayanın kıssası değil, çok daha fazlasının geçmişi ve milyonlarca bayanın korkusu, kaygısı… Biz onların sesine ses katmadıkça…
BERFİN ÖZEK’İN KONUTU
İskenderun’un yanmış ormanlarıyla çevrili yollarından ilerlerken, havada asılı kalmış yanık kokusunu duyuyoruz. Alevler ortasında kalmış böcekleri, hayvanları, kim bilir kaç yıla meydan okumuş ağaçları düşünürken burkulan yüreğimizle, çok daha ağır bir “yüke” hakikat ilerliyoruz… Kente zirveden bakan tek katlı konutların olduğu mahallelerden birindeyiz artık. Yokuşu otomobilin bile çıkmakta zorlandığı bir doruğun başında duruyoruz. Bizi karşılamaya gelen güler yüzlü, tez canlı genç bayan babasıyla birlikte çıkıyor karşımıza. Konutlarına buyur ediyor. İnsanların pandemi nedeniyle dostlarından uzak durduğu şu günlerde üç yabancı olarak giriyoruz içeri. Dört gün boyunca kâh ağlayıp kâh güldüğümüz bir sohbetin içinde ne virüs kalıyor artık ne yabancılık. Bu konut, 15 Ocak 2019’da dershaneden çıkıp meskenine giderken eski sevgilisi Casim Ozan Çeltik tarafından asit saldırısına uğrayan, tek gözünü kaybeden oburu de yüzde 50 gören Berfin Özek’in meskeni.
Berfin Özek, Casim Ozan Çeltik’in hücumunda tek gözünü kaybetti. Öteki gözü ise yüzde 50 görüyor. YAPMAM GEREKEN YALNIZCA KAPIYI AÇIP MESKENE GİRMEKTİ…
Berfin’in anne-babası Yaşar ve Zeynep Özek, 26 yıllık evli. Üç çocukları var. Berfin en küçükleri. Konutun üzerine titrenen tek kızı yani. Bir ağabeyi üniversite okuyor, oburu baklavacı ustası olarak çalışıyor. “Bir de torunumuz var, Süreyya” derken gözlerindeki acı siliniyor bir an, “Üç yaşında, ellerinizden öper…” Sonra gözler meskenin bir köşesine kitlenirken maziye gidiliyor. “Berfin uysal bir çocuktu” diyerek başlıyor anlatmaya annesi Zeynep, “Her ortama ahenk sağlardı. Ağabeyleriyle birlikte büyüdüler. Biraz erkek üzereydi, daima onlarla oynardı. Küçük olduğu için ilgi odağımızdı; bu olay başına gelince daha çok şey olduk tabii…”
Bu olay mı? Anlatması sıkıntı. Dinlemesi de. Bir gün… Onlar için sıradan başlayan bir gün… Berfin’in her vakit yaptığı üzere hazırlanıp dershaneye gitmek için arkadaşlarıyla buluştuğu günlerden birinde işte… Gerçi o günün bir farklılığı var: Kan vermek için Kızılay çadırına gidiyor. Lakin sıra var, süreçler de uzun sürünce arkadaşlarının geç kalacağız ısrarları üzerine, “Yarın gelirim” deyip ayrılıyor. “Gidemedim sonra abla, kısmet olmadı” diyor o günü anlatırken…
Berfin Özek’in taarruzdan iki yıl evvel, 8 Şubat 2017’de çektirdiği bir fotoğraf. Dershanedeyken akşama yanlışsız annesi arıyor: “İşten çıktım, buluşup konuta çıkalım.” “İki dersim daha var” diyor Berfin, “Bütün gün hiçbir şey yemedim anne. Sen git, yemeği de hazırla, yaklaşınca ararım seni, çabucak indirirsin sofrayı.” Konuta varır varmaz yemek hazırlığına girişiyor Zeynep Özek. İki saat sonra arıyor Berfin. Yaklaştığını haber veriyor, “Sofrayı kur, geliyorum anne” diyor. Daima olduğu üzere yolun yarısına kadar birlikte yürüdüğü arkadaşıyla vedalaşıyor, konutunun sokağına giriyor. Sofraya bir an önce ulaşmak için süratle meskene yöneliyor. İşte tam da o anda artık sıradan olmaktan çıkıyor gün onun için; vakit ağırlaşıyor, acılaşıyor, kızgınlaşıyor, kırgınlaşıyor…
Tanışmışlığımız vardı ancak çok konuşmuşluğumuz yoktu. Toplumsal medya üzerinden konuşmaya başladık, sonra görüştük, yani nasıl söyleyeyim arkadaş olduk. Son vakitlerde şiddet göstermeye başladı. Ben de sokak ortasında şiddet gördüm. O günü çok iyi hatırlıyorum. Vuruyor bana, etrafımda beşerler da var. Ben ağlıyorum, “Yapma” diyebiliyorum yalnızca, “Yapma…” O an insanların reaksiyon vermemesi beni çok üzmüştü… Neyse, bu şiddet eğilimi devam ettiği için… Yani bir yere kadar sabretmek. Hani sabret sabret, düzelir diye düşünüyorsun ancak olmuyor. Ayrıldık… Tehditler ediyordu. Hatta annemi arayıp tehdit ediyordu; Daha yapacaklarım bitmedi, gibisinden… Lakin bu türlü bir şey hiç aklımıza gelmemişti tabii… Kimin gelir ki… Görüntülerde gördünüz; Geliyor üzere yapıyor, tekrar gidiyor. Geldi bu türlü, yüzüme döktü. Göz göze geldik. Çığlık çığlığa kaldım. Yanıyorsun bildiğin… Nefes alamıyorsun. O kadar iğrenç bir kokusu var ki, bir de o denli yakıyor ki… Elinizi yalnızca 5 saniye bir çakmağa tutun bakalım, dayanabilecek misiniz? O an ölmeyi diledim. Yanıyorum ve hiçbir şey deva etmiyor… Ben nasıl ölmedim, bilmiyorum… Annem beni konutta bekliyor, ben meskene gidemiyorum. Meğer yalnızca yapmam gereken, kapıyı açıp konuta girmekti. Anneme ne diyecekler, bana ne oldu, annemin canı çok yanacak…
Zeynep Özek: Meskene yaklaşınca aradı, “Anne yemeği hazırladın mı? 5-10 dakikaya evdeyim” dedi. Latifesine, “Kızım” dedim, “Bahçede soğanımız var. Bir tane kes getir, ekmek ortası yaparız.” Neyse yemeği indirdim. Bekle bekle gelmiyor, çay soğuyacak. Bekle bekle gelmiyor. Hava da soğuk. Görümcem aradı, “Berfin kaza geçirmiş” dedi. “Bismillahirrahmanirrahim” dedim “Daha yeni konuştuk, nasıl kaza geçirdi?” “Kapının önündeyiz, sizi bekliyoruz” dedi… Anlatırken hâlâ tüylerim diken diken oluyor. Apar topar otomobile bindik, ne olduğunu da bilmiyoruz. Hastaneye gittik… Allah’ım! Hastanede çocuğu gördüm… Yüzü eşimin pantolonu üzere olmuştu, yemyeşil. Gözler görmüyor. Güya bu türlü kar dolmuştu gözlerinin içine… Gözleri bu türlü yeşil-beyaz, içi çok şey olmuştu… Kötü… “Anne” dedi… Bir sarılışı vardı bana… Çok berbattı, çok… Yüzü yemyeşil, gözleri kar içindeydi…
Anne Zeynep Özek, akının emen akabinde yanına gittiği kızını şöyle tanım ediyor: Yüzü yemyeşil, gözeri kar içindeydi. Berfin Özek: Annem geldi. Montum üzerimde eriyip göğüs bölgeme yapışmıştı. Annem montumu kaldırdı. Hissediyorum bana yanlışsız geliyor. “Kızım” dedi… “Annem” dedim. “Ne oldu sana?” dedi. Bilmiyorum ki ben de ne yanıt vereceğimi şaşırdım. Sarıldım anneme. Oradakiler ayırdı çabucak, zira o kadar tesirli bir husus ki sarılır sarılmaz annemin tişörtü eridi. Tabipler geldi çok acil bir biçimde. O geliyor, o gidiyor… Kör olacak, hemen müdahale edelim, diyorlar. O hekimi arıyorlar, şu-bu… “Kör olacak” lafları esasen kulağımdan çıkmıyor… İnce jilet biçimi bir şeyle gözümü kazımaya başladılar. Yüzümü sarıyorlar, bir yandan gözümü kazıyorlar. Ben daima çığlık atıyorum…
O AN GÖRÜYORUM DEDİM, GÖRÜYORUM!
Sonra Adana Devlet Hastanesi’nde 5-6 aylık bir tedavi süreci başlıyor. “Kaşık girmiyordu ağzına, parmaklarımla ağzına yemekleri dolduruyordum” diyor Yaşar Özek. Bu mühlet boyunca görmüyor Berfin. Annesi çalıştığı için eli de ayağı da babası oluyor. Sonra bir gün:
Berfin Özek: Göz hekimine görünme vakitlerim gelmişti. Gözlerim hiçbir biçimde açılmıyordu, bu türlü göz kapakları erimişti, acayip bir şey olmuş. Kelepçe takıp açık tutuyorlardı. Azap üzereydi, canlı canlı yapıyorlar… Neyse bunlardan birinde, tabip sol gözümü açtı, damla koydu. O an, görüyorum, dedim, görüyorum! Annem geldi karşıma, onu gördüm. Bir gözüm görmüyordu evet lakin başkası görüyordu, o kadar çok memnun oldum ki… Baktım annem de ağlıyor… O kadar değerli ki görmek, yürümek, bir diğerine muhtaç olmamak… İnsan yaşamadan birtakım şeylerin değerini bilemiyor.
Böylelikle hastane günleri onun için biraz daha çekilir oluyor. En azından artık kendi gereksinimlerini karşılayabiliyor, tuvalete gidebiliyor, yemeğini yiyebiliyor. Biraz vakit geçince, arkadaşları ziyarete geliyor. Onlardan oje, ruj istiyor, doğal vilayetle de kırmızı tonlarda. Zira makyaj yapmayı sevmiyor lakin allık yerine onu yanağına dokundurup çıkmayı da aksatmıyor. Bir de kıvırdığı kirpikleriyle meşhur etrafında. Tekrar o denli yapacağını düşünüyor…
Berfin Özek: Yüzümün ne halde olduğunun farkında değilim. O ruju sürebilecek miyim? Kirpiğim var mı, yok mu? Onlar da doğal ki, ağlayarak almışlar bunları. Yüzümü birinci açtılar… “Ne oldu bana?” dedim. Çöktüm yere, ağladım…
Bütün bu süreç içerisinde en çok da yeğeni Süreyya’nın ondan korkmasından kaygılanıyor Berfin. Zira elinde büyüyor Süreyya. Neyse ki korktuğu olmuyor, ziyaret günü her zamanki üzere “Halacığım, ne yapıyorsun kurban olduğum” diye severken kucağına oturtuyor. Reaksiyon vermiyor lakin kaçmıyor da Süreyya, uzun uzun Berfin’e bakıyor. Ziyaret saati bitip de hemşire uyardığında, sıkı sıkıya sarılıyor halasına, ayrılmak istemiyor… Hastane günleri bitip de konuta geldiğinde başlarda pek dışarı çıkmıyor. Hatta odasından bile…
Berfin Özek: Daha çok psikolojim bozulmaya başladı. Duvarlar üstüne üstüne geliyor bir müddet sonra. Konuşacağın, kederini anlatacağın, gülebileceğin kimse yok. Gülmeyi unutmuştum zaten… Arkadaşlarım geliyordu meskene, görüşmeyi kabul etmesem ayıp olacaktı… Bir yandan çıkmak istiyordum, o kadar özlemiştim ki doğayı, denizi, yürümeyi… Bir yandan da kaygılanıyordum. Sonra bunu yendim. Cüretimi toplayıp insan içine çıktım. Birinci vakitlerde beşerler, bilhassa çocuklar parmakla gösterdikleri için çok zoruma gidiyordu. Annelerinin gerisine saklanıyorlardı. O durumlar beni çok yıprattı… Fakat devam ettim. Değerli olan o savaşı kaybetmemek.
BAYANLAR SESİMİZİ DUYURDU
Taburcu olduktan sonra da haftada bir, bazen iki gün tekrar Adana’ya gidip geliyorlar denetimler için. 2-3 ay da o denli sürüyor. Sonra estetik cerrahı aramaya başlıyorlar. Bu arayışlar, onları İstanbul’a getiriyor. Fakat hekim yaklaşık 400 bin lira gerektiğini söyleyince geri dönüyorlar yıkılmış vaziyette.
Zeynep Özek: Meskeni satalım, eşyalarımızı satalım dedik.
Yaşar Özek: Yetmezdi… Döndük… Sağ olsun avukatımız Mehtap Hanım (Sert) bizimle çok ilgilendi.
Zeynep Özek: Bayanlar olsun, bayan platformu… Ne yapsak haklarını ödeyemeyiz.
Berfin Özek: Mehtap abla da bayanlar da güya ailemden biriymiş üzere davrandılar. Tedavi için tabip bakmaya başladık… Ben bu olayın var olduğunu bilmiyordum. Araştırmaya başladım. Türkiye’de Bergen bu olayla karşılaşmış. Hangi doktora gittiğini, vesaire hepsini araştırdım. Fakat bize fiyat verdiler, çok yüksek bir meblağdı. Hiç umudum kalmamıştı. Annemler konutu, eşyaları satarız diye konuşuyor. Bunları duymak da o kadar acı ki… Satsak ne olur ki aslında? Yarısı etmez o ölçünün. Sonra bize Mehmet Mutaf’ı önerdiler. Tekrar yola koyulduk. Yeniden birebir yıkılmışlıkla çıktık. Fiyat çok yüksekti… Neyse ki, İskenderun Bayan Platformu sayesinde bu olay gündeme getirildi, Sıhhat Bakanlığı sesimizi duydu. Bu süreçte Ankara’ya muayeneye çağrıldım. Sonra ameliyatı Acıbadem Hastanesi’nde Dr. Mutaf’ın yapması sağlandı. Meskene geldik, ameliyat günü beklemeye…
Avukat Mehtap Sert, bir aile tanıdığının “Durumları yok, davayı üstlenir misin?” talebi üzerine tanışıyor Özek ailesiyle. Birebir vakitte İskenderun Bayan Platformu’nun avukatı. Böylelikle platform da Berfin’le dayanışmaya başlıyor. Onların kampanyaları sayesinde gündem oluyor Berfin’in yaşadığı şiddet. Bu sayede Sıhhat Bakanı da devreye giriyor. Üç ameliyat geçiriyor Berfin. Her ameliyatı heyecanla bekliyor.
Berfin Özek: 17 Haziran birinci ameliyat günümdü. O günü iple çekmeye başlamıştım. Ne olacağını bilmiyorsun lakin bir umut yeniden de heyecanlanıyorsun. Yüzümün iki tarafına balonlar takıldı, ortada bir şey enjekte edip şişiriyorlardı. Sonra tekrar bir kâbus yaşadım, balonlardan biri patladı. O yüzden deri yetersizliğinden bir tarafım tam iyileşmedi, rengi hâlâ mor. Üç ameliyat oldum orada, her biri benim için farklı bir umuttu. Sanki ne değişiklik olacak diye heyecanla bekliyordum. Ameliyatların oldukça tesiri oldu, hücum sonrası halimle şimdiki yüzüm kıyaslanamaz bile.
KAÇ DEFA ÖLDÜRDÜ BİZİ, 13 YIL NEDİR?
Ameliyatların üçü bitince dinlenmesi için meskene dönüyor tekrar. Bu sırada yorucu yeni bir süreç daha başlıyor: Mahkeme. Sıhhat nedenleri yüzünden o vakte kadar davalara gidemiyor Berfin. Dönünce birinci kere duruşmaya katılıyor. Eli, annesinin elinde, bir yandan ondan güç alıyor, bir yandan içindeki isyanı dillendirmek istiyor.
Berfin Özek: İçimden o denli şeyler söylemek geliyordu ki… Bana kelam hakkı verildiği vakit haykırmaya başladım. Hakim, “Bağırmaya devam edersen, çıkartırım seni” dedi. Meğer ben kendimi tutamıyordum ki… Ne söylesem azdı aslında ona. Ancak bir de beni susturmaya çalıştılar… Sonra karar duruşması oldu. 13 yıl üzere bir ceza verildi. O an demek ki herkes yapabilir bunu dedim. 13 yılın yatarı ne olabilir ki? 3-5 yıl yatar, çıkarsın. Tek düşündüğüm; ben bu kadar acıyı çektim, pekala ya o? Benim çektiğim acının bir milimini bile çekmeyecek. Biz, adam öldürmeden ceza verecekler diye düşündük. Zira ben tamam ölmedim, görünür olarak yaşıyorum fakat benim kaç kere ölüp ölüp dirildiğimi kimse bilmiyor. Ameliyat süreçlerim, göze kelepçe takmaları, anne-babamın acıları, ağabeyiminki…
Yaşar Özek: Bir cinayet 24 yıldan başlıyor. Bu cinayetten daha makûs bir şey. Cinayette adam bir sefer ölür. Bunda her gün ölüyorsun, her gün acı çekiyorsun.
Zeynep Özek: Kaç kez öldürdü bizi, kaç kere! Ben şu an bile kızımın yüzüne bakınca acı çekiyorum… Bir de çaresizlik, o çaresizlik yok mu? İnsanı resmen öldürüyor.
Yaşar Özek: Onun konutu burada değil, demek ki birkaç gün gelmiş, orada pusuya yatmış. Neyse ki kameralarda çıktı. Bir de inkâr etti. Bu devleti de yanıltmak değil mi? Onun da bir cezası olmalı.
Yaşar ve Zeynep Özek’in istinaf mahkemesine yaptıkları itiraz taarruzdan ‘etkilenmedikleri’ için kabul edilmemiş. ASLINDA BU AFFETMEK DEĞİLDİ
13 yıllık ceza, üç yıl kapalı, iki yıl açık cezaevi demek. Korona nedeniyle açık cezaevi cezaları da artık dışarıda çekiliyor. İşte bu yüzden istinaf mahkemesine itiraz ediliyor. Fakat o devir, 9 Nisan 2020’de, Berfin saldırganı affettiğini açıklayıp vekaletini geri alıyor avukatlardan. Ailenin istinafa itirazları ise, Berfin 18 yaşında olduğu ve ‘etkilenmedikleri’ için kabul edilmiyor. Bu gerekçeyi hâlâ anlayabilmiş değil Özek ailesi. Bugün bile anlatırken şaşkınlık ve kızgınlıkları seslerine yansıyor:
Zeynep Özek: Nasıl etkilemedi bizi? O bunu planlayarak, tasarlayarak resmen kalbimize bıçağı koydu. Nasıl etkilenmedik? İnsanın çocuğu düşüp bir yerini kanatınca bile canı nasıl gidiyor. Ona gelmesin bana gelsin diyorsun. Evladının yüzü parçalanmış, gözü gitmiş… Ben acı çekmiyor muyum? Tabip, başta “İki gözü de görmeyecek” dedi. “Ben bunu nasıl açıklayacağım” dedim. Ağabeyi dedi ki, “Anne, ben bir gözümü kardeşime vereceğim.” Bak biz anne-babayız ancak kardeşler bile o kadar etkileniyor. Gözünü kardeşine verecekti. Yani etkilenmemek mümkün mü? Hayatımız resmen tepetaklak oldu.
O an, o “affetme” kararını nasıl verdiğini hâlâ anlamış değil Berfin. Lakin durup düşündüğünde yanlış yaptığını anlıyor. Artık bundan pişman. En çok da bu kararının yargı sürecini etkilemesine üzülüyor.
Berfin Özek: Aslında bu, affetmek değildi. Psikolojikman o kadar çökmüş durumdaydım ki, kendimi tanıyamıyordum. Siz benim yüzümü görüyorsunuz fakat içim de o denli param kesim. Beşerler Berfin güçlü, her şeye karşın gülebiliyor, diyorlar. Gelin bir de bana sorun bu gücü. Buralara hiç kolay gelmedim. Birtakım şeyleri fakat yaşayanı bilir, derler ya… Karşıdan konuşmak kolay. O süreçte birçok insan, beni rencide edecek çok berbat yorumlar yaptı. Affetme olayı olmadığı vakitlerde bile yüzümle alakalı, o kadar makûs şeyler yazdılar ki… Bir vicdana sahip olmalarına imkân yok… Neyse, o anki psikolojiyle gidip cezayı artırmak için yaptığımız itirazımı geri çektim. Artık olsa asla yapmazdım, asla. Ailem de itirazda bulunmuştu lakin mahkeme, 18 yaşımdan büyük olduğum için, onları etkilememiştir diyerek, müracaatlarını kabul etmemiş. Bu nasıl olabilir? Benim ailem benden çok acı çekti, nasıl onları etkilemez? Ne demek onların bende kelam hakkı yok?
BİR HAYIR DEDİĞİ İÇİN BUNU YAPMASI MI LAZIMDI?
Şu an temyizde belge. Berfin’in ruhsal baskı altında olduğu için şikayetini geri çektiği belirtilerek, bunun kabul edilmemesi isteniyor. Ailesinin şikayetinin kabul edilmesi için de bir talepte bulunuldu. Bundan sonra ne mi bekliyorlar?
Yaşar Özek: Benim tek istediğim, kızımın eski sıhhatine kavuşması ve o şahsın ebediyen güneş yüzü görmemesi. Bunun üzere insanların toplumda yeri yok. Yarın öbür gün bir diğerine daha yapıp yapmayacağını kim bilebilir ki?
Zeynep Özek: Çıktıktan sonra tekrar tıpkı şeyi kızıma, bana ya da oğluma yapmayacağını nereden biliyoruz? Can güvenliğimiz var mı bizim? Berfin bu ruhsal durumdayken onu affettim demesi keşke kararı etkilemeseydi… Niçin yani niçin? Kaç sefer bu soruyu soruyorum: Niçin bu çocuk bize bu türlü bir şey yapar? Bir hayır dediği için bunu yapması mı lazımdı? Çıkarsa artık ben daima ardıma bakıp bakıp duracağım. Sanki yanımda mı? Çocuğuma bir şey yapar mı? Ben bu dehşetle mı yaşayacağım? Bu caninin asla dışarı çıkmasını istemem, asla!
Yaşar Özek: Berfin’e yaklaşık bir yıldır diğer bir tedavi yapılmadı. Mutaf Beyefendi bize bir gün vereceğini söyledi, ondan haber bekliyoruz. Varsayımıma nazaran iki ameliyat daha olacak. Bir gözü görmüyor, biri de yüzde 50 görüyor. Yüzü yapılmadan göze de müdahale edilmiyor. Uyurken gözleri kapanmıyor tam olarak. Allah kısmet ederse, bu ameliyatlar bitince göz kapakları yapılacak.
Pekala Berfin mi? O bundan sonra hayatı nasıl çiziyor? Ne istiyor, ne bekliyor? Bakın bunu nasıl anlatıyor:
Berfin Özek: İlerisi için aşçı ya da psikolog olmayı hedefliyorum. Hem okumak hem çalışmak istiyorum. Başımı dağıtmak için çalışmaya da gereksinimim var. Bu türlü durmakla, beklemekle olmuyor. KPSS’ye girdim, atanabilirsem çok hoş olacak… Birçok beşere umut olmak istiyorum. Yılmadığımı, hayatta bir umudun var olduğunu göstermeyi, benim üzere şiddet görmüş bayanların yanında olmayı istiyorum. Hiçbir şey için geç değil. Yanlış kararlar verebiliriz, hepimiz insanız lakin onu fark etmek de kıymetli. Yılmadan devam etmeliyiz.
NOT: Bu içerik, Impact Hub Istanbul ve ABD’nin Türkiye Misyonu tarafından desteklenen Project Zoom kapsamında hazırlanmıştır. ABD Hükümeti’nin resmi görüşünü yansıtmamaktadır. Burada paylaşılan bilgi ve görüşlerin sorumluluğu büsbütün eser sahibine aittir.
Gazete Duvar
