Gideon Levy
İsrail hukuk kitaplarında bulunan birtakım yasalar utanç kaynağıdır ve bunlar yürürlükten kaldırılıncaya kadar İsrail bir demokrasi olarak kabul edilemez. Bu yasalar ortasında en rezil olanlardan biri, Arap vatandaşların ailelerini bir ortaya getirmesine mani olan yasadır. İsrail’in bir apartheid devleti olup olmadığıyla ilgili bir tartışma yaşandığında ve devletin propagandacıları bunun yanlışsız olmadığını öne sürdüğünde, ülkenin hukuk kitaplarında rastgele bir ırkçı yasanın bulunmamasını buna delil olarak gösterirler.
Bu hafta büyük ihtimalle üst üste 18’inci defa uzatılacak olan yasa, bu ülkede sırf apartheid uygulamalarının değil, tıpkı vakitte apartheid maddelerinin da var olduğuna dair kesin bir ispattır. 2008 yılında Haaretz yayıncısı Amos Schocken, “En iyisi gerçeklerden kaçmamak: Hukuk kitaplarında beden bulan varlığı, İsrail’i bir apartheid devleti yapıyor” demişti. On üç yıl geçtikten sonra bu tabir her zamankinden daha hakikat görünüyor.
SİYONİZMİN VE YAHUDİ DEVLETİNİN ÖZÜ
Bu yasa, öykünün tamamını anlatıyor: Siyonizmin özünü ve ‘Yahudi devleti’ kavramını özetliyor; bu ülkedeki rastgele bir mide bulandırıcı olayı paka çeken güvenlik kılıfına sokulmuş kuşkulu mazeretleri yansıtıyor; çok milliyetçi sağ ve Siyonist sol ortasındaki şaşırtan benzerliği ve İsrail’in acil ve süreksiz tedbirleri sinsice nasıl kullandığını örnekliyor. 2003 yılında süreksiz bir tedbir olarak kabul edilen ve 2006 yılında Yüksek Mahkeme Yargıcı Edmond Levy tarafından iki ay içinde sona erecek bir yasa olarak kabul edilen bir yasa, 18’inci yıl dönümünü kutluyor.
Kelam konusu yasa, artık hükümet ve muhalefet ortasında bir düello sıkıntısına dönüştü; burada -ırkçılık diğer hiçbir şeye fırsat vermediği için- sağcı muhalefetin bu yasanın müddetinin uzatılmasını destekleyeceği ortada ve hiç kimse yasanın özü ve İsrail’in imajı üzerindeki tesirini umursamıyor.
Özetleyecek olursak: Geri Dönüş Yasası’ndan sonra, bu ülkede Yahudi üstünlüğünün egemenliğini başkalarından daha fazla örnekleyen yasa işte bu. Bir Yahudi, hayatını kendi seçtiği bir bireyle paylaşabilir ve bir Arap bunu yapamaz; ortadaki durum umut kırıcı ve acı verici bir biçimde kolay. Yahudi vatandaşlarına bu türlü davranan rastgele bir ülke ise kınanır.
ARAP’A BAŞKA YAHUDİ’YE FARKLI YASA
Batı Şeria’nın Nablus kentinde yaşayan bir bayana âşık olan Kafr Kasem kentinden genç bir erkek, vatandaşı olduğu İsrail’de onunla birlikte yaşayamaz. Komşu Kfar Sava’dan genç bir erkekse, ülkesinde istediği bireyle hayatını geçirebilir. Nablus’a komşu Itamar yerleşiminden bir bayan, teorik olarak Kenya’daki Masai kabilesinden biriyle ya da Nepal’de yaşayan bir Hindu ile evlenebilir. Elbette kimi zahmetlerle karşılaşabilir ancak yeniden de rastgele bir Yahudi İsrail vatandaşına kendi ülkesinde beraberliğini sürdürme yolu açıktır; bunu şahsen kendi tecrübelerimden biliyorum.
Otomobille beş dakika uzaklıkta yaşayan, çoklukla bir kuzen olan karşı cinsten biriyle yaşamak isteyen bir Arap vatandaşı kelam konusu olduğundaysa durum bu türlü değildir.
Sıkıntı Araplara geldiğinde, günümüzde neredeyse büsbütün silinmiş olan 1967 tarihli Yeşil Çizgi hâlâ mevcut. Bu utanç verici durum, terör ve demografik tehditle ilişkili varoluşsal ve güvenlikle ilgili mazeretlerle izah ediliyor. Dehşet tacirlerinin İsrail’e yönelik yaklaşmakta olan tehditlerle ilgili açıklamalarının sonu gelmiyor: ‘Binlerce terörist bu ülkeyi süpürecek ve yok edecek’ diyorlar. Güya her bir İsrail vatandaşı Arap, Batı Şeria ve Gazze Şeridi’nden sekiz bayanla evlenecek ve Yahudi çoğunluğu sonsuza dek kaybolacak!
Tüm bunların ötesinde, birinci etapta bu yasanın çıkarılmasında neden olan (sözde) bir harikulâde hâl karşımıza çıkıyor. Bu yasa, [güya] sırf geçiciydi; tıpkı işgal üzere, tüm bu sonu gelmez geçicilik halinin annesi, bir yahut iki yıl içinde sona erecekti.
PERSONEL PARTİSİ’NİN UTANÇ VERİCİ HALİ
Emekçi Partisi’nin bu yasaya ait tavrı da daha az şaşırtan değil. Parti, solcu olsun yahut olmasın, her seferinde maddeyi uzatmaktan yana; her seferinde kutsal el sıkışmalara ve haklı hayâl kırıklıklarına eşlik ediyor. 2016 yılında, Mapai dindarlığının en meşhur sözcüsü olan Emekçi Partili Nachman Shai, kendisi yasanın gerekliliğine ikna olmasa da partisinin bunu destekleyeceğini lisana getirdi.
Altı ay içinde, yasanın gerekli olup olmadığı konusunda önemli bir tartışma yürütüleceğine dair kelam verildi. Sonraki yıl Shai tekrar yasanın uzatılmasını destekledi, bu sefer münasebetini şairane sözlerle süslemişti: “Saygı gösterilmesi gereken beşerlerle ilgili olduğunu daima biçimde akılda tutarak, bu maddeyi destekleyeceğiz.” Nasıl hürmet göstereceksiniz? Baklavayla mı?
Shai, şu anda Diaspora İşleri Bakanı -ve elbette, sadece Yahudi Diasporası- ve partisi bu maddeyi bir defa daha sırf süreksiz olarak, sadece ülkenin Yahudi varlığı ve güvenliği uğruna destekleyecek!
Açıkça altını çizmek gerekirse: Şayet Emekçi Partisi ve Meretz Partisi bu maddeyi desteklerse, bu ülkede geriye tek bir Siyonist kalmaz. Yasa tekrar onaylanırsa, devlet demokratik ve Yahudi değildir. Gerçeğin ortaya çıkma vakti yaklaşıyor ve ‘son’, kendini çok evvelden hissettirir.
Yazının özgünü Haaretz sitesinden alınmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)
Gazete Duvar
