Şırnak’ın Uludere ilçesine bağlı Roboski’de savaş uçaklarının bombardımanı sonucu birden fazla çocuk 34 kişinin vefatının üzerinden tam 9 yıl geçti. Ailelerin hukuk gayreti de AİHM ‘ret’ kararının akabinde tükendi. Aileler, yetkililere vicdan daveti yapmaya devam ederken katliamdan yalnızca bir kişi sağ kurtuldu. 6 çocuk babası 41 yaşındaki Servet Encu, o gün ve sonrasında yaşananları anlattı…
‘BU AKŞAM HER ŞEY APAYRIYDI…’
Encu sona gidiş gelişlerin o periyot özgür olduğunu ve köylülerle 150 lira kazanmak için sona hareket ettikleri günü şöyle anlatıyor: “Evden saat 15.00’te çıktık. Her şey çok kolaydı, bir köyden bir köye masraf üzere… Evvelden köylerimizin, yaylalarımızın yarısı Irak tarafındaydı. O kadar kolay yani. Köyümüze, toprağımıza masraf üzere… Sona vardığımızda yükümüzü aldık. Yükümüz o gün mazot ve yağdı. Bu yükleri katırlara yükledik ve konuta dönmek için yola çıktık. Yolun ortasına kadar ilerledik. Hiçbir sorun yoktu her şey olağandı. Ansızın havan topu sesini duyduk. Her vakit olan şey diye düşündüm. Bir müddet sonra baktım ki bu toplar yanı başımıza yağıyor. Çabucak ailelerimize telefon açtım. Bu akşam her şey değişikti… Gökyüzünden inen toplar ses vermiyordu yalnızca etrafa ışık saçıyordu. Gündüz üzereydi her yer, bir aydınlanıyor bir karanlığa gömülüyordu…”
‘ÜZERİMİZE BOMBALAR YAĞDI’
Encu kümenin en önünde olduğu için şanslıydı. Bir müddet sonra tüm arkadaşları, ailesi ve yakınları bu bombalar nedeniyle ölecekti. Encu şöyle devam ediyor: “Gökyüzünü aydınlatan ışıklardan bombalar üzerimize yağmaya başladı. O kadar sessizdi ki… Hiç sesini bile duyamıyordum bombaların. Yakınıma düşen bir bomba nedeniyle yere düştüm. Kurtulamayacağımı düşündüm. ‘Kaçın’ diye bağırmaya başladım. Bir baktım ki insan ve katırların modülleri havaya uçuyordu. Kendimi yokuşa yuvarladım. Meyyit numarası yaptım. Öldüğümü düşününce yanıma bomba atmamaya başladılar. İki saat orada bekledim. Soğuktan donacak üzereydim. Karın üzerinde öylece bekledim, vefatı bekliyordum güya. Bir mühlet sonra el fenerleri gördüm, ağıt sesi duydum… Artık kurtulacağımı hissediyordum. Gözümü açtığımda 50 metre uzaklıkta, karların üzerindeki cesetleri gördüm. Köylülerden biri benim yaşadığımı görünce çıkardılar beni oradan. Bir ses, ‘O da ölmüş’ diyordu. Eşimi gördüm. Yanı başımdaydı. Sağ olduğumu görünce, ‘Kardeşlerim’ diye bağırdı. İki kardeşi de ölmüştü! Ortalık mahşer yeriydi. Karların üzerinde yatanlar amca yeğen, baba oğul, abi kardeşti. Birçok çocuktu. Okuyup mühendis, hekim olacaktı. Harçlık için bu yola girmişlerdi. Allah kimseye göstermesin.”
Roboski’deki bombardımandan kurtulan Servet Encu ‘HERKESE ANLATACAĞIM. KURDA, KUŞA… HERKES BİLSİN…’
Encu bu katliamda 11 yakınını kaybetti. Pekala sonra hayatında neler değişti? Encu, “İnsanların ve hayvanların gökyüzüne uçan modüllerini unutmayacağım” diyor ve ekliyor: “Hadi bizi öldürdüler. Bizim lisanımız var, kendimizi savunabiliyoruz. Ya oradaki katırlar… Onların lisanı yok. Onları neden öldürdüler? Artık kar yağdığında keyifli olamıyorum. Bir uçak sesi duyduğumda irkiliyorum. Sanki kim ölecek diye düşünüyorum. Bu ana kadar hiç doktora gitmedim. Katliamın sabahında kendime neden ben ölmedim diye sordum. Zira Allah bu yaşananların bir şahidinin olmasını istiyordu. Ben unutmam, unutturmayacağım. Herkese anlatacağım yaşananları. Kurda, kuşa, beşere… Vicdanı olan herkese yaşananları anlatacağım. Herkes bilsin Roboski’de yaşananları. Bir bidon mazotumuz ve bir teneke yağımız vardı. Artık soruyorum: Bizi neden öldürdünüz? Kabahatimiz varsa alın, yargılayın, ceza verin. Lakin öldürmek nedir? Siz 13 yaşında bir çocuğu tek başına çarşıya bile gönderemezsiniz. Bu çocuk, bu yaşta neden kaçağa geldi diye soruyor musunuz? Bu bombaları yağdıranlara sesleniyorum: Yüreğini yaktığınız, çocuğunu katlettiğiniz bir anneyi alın karşınıza konuşun. Sonra da bir hayvanın yavrusunu elinize alın… Vicdanınızla hesaplaşın.”
Gazete Duvar
