Muharrem ve Nuri İdiz kardeşler Nisan’da 18 gün ortayla vefat ettiler. İki kardeş öldükten sonra hastaları, İdiz ailesine başsağlığı diledi, yas tuttu… Aileleri ise iki kardeşi anlatırken, “Onlar kardeşti, sırdaştı, meslektaştı” diyor. Koronadan kaybettiğimiz birinci tabiplerden olan iki kardeşin öyküsünü Muharrem İdiz’in kızı Esra İdiz’le konuştuk…
‘ONLARLA GURUR DUYDUM’
İzmir’de korona virüsünden ötürü vefat eden Dr. Muharrem İdiz 59, kardeşi Nuri İdiz ise 54 yaşındaydı. Babası Muharrem İdiz’i ve amcası Nuri İdiz’i kaybeden 25 yaşındaki üniversite öğrencisi Esra İdiz şunları anlatıyor: “Amcam ve babamın vefatından sonra bizi o kadar çok insan aradı ki… Çok hoş şeyler söylediler. Onlarla gurur duydum. Babam insanları kırmamak için elinden geleni yapardı. Hani bir kelam vardır ya, ‘Karıncayı bile incitmezdi’ diye. Kelam olsun diye değil. Babam bir karıncayı bile ezmemek için yolda yürürken attığı adımlara dikkat ederdi. O benim arkadaşımdı. Ben babamı, arkadaşımı, en büyük takviyemi kaybettim. Beni en çok zorlayan da bu.”
İdiz şöyle devam ediyor: “Babamı kaybettikten sonra birçok hastası bizi aradı. Bir hastasının şu kelamını hiç unutmayacağım: Ben sırdaşımı kaybettim. O benim yalnızca hekimim değildi… Tekrar oburu bir hastası, ‘Ben hangi doktora artık nasıl alışabilirim ki?’ diye sordu. Babam hastalarına tıpkı vakitte hayata dair tavsiyelerde de bulundu. Düşüncede olduğu bir hastası olduğunda ona yardım etmek için elinden geleni yapardı.”
‘BİR YANIM DAİMA EKSİK OLACAK’
İdiz, “Benim için hiçbir şey olağan olmayacak” diyor ve ekliyor: “Bir yanım daima eksik kalacak. Attığım her adımda babamı ve amcamı hatırlayacağım. Babam ölmeden evvel derslerimi vereceğime dair bana daima güvenirdi, takviye verirdi, telefonlarıma bildiriler atardı. Final sınavlarıma çalışırken apansızın babam geldi aklıma. Çalışamadım. Çabucak babamın Whatsapp’tan gönderdiği bildirileri tek tek okudum. Güya yanımdaymış üzere bana şunları söylüyordu: Ben sana güveniyorum, başarırsın! Seni çok seviyorum kızım. O anda babamın takviyesini hissettim. Azimli oldum. Babamın kelamlarını hatırlayarak başardım.”
“Büyük bir destekçimi kaybettim” diyen İdiz şöyle devam etti: “Herkes bir kızın en büyük destekçisinin babası olduğunu bilir. Ben en büyük destekçimi kaybettim. Kendisine danışmak istediğim çok şey var. Şu an bu eksikliği çok hissediyorum. Elim telefona gidiyor. Keşke beni arasa, ‘Kızım nasılsın’ dese…”
‘GÜZEL GÜNLERİMİZİ FEDA ETTİLER. ONLARI UNUTMAYIN…’
Babası ve amcası ortasındaki ilişkiyi ise İdiz şöyle anlatıyor: “Nuri amcamın babamdan hiçbir farkı yoktu. İkisi de merhametli insanlardı. Birbirlerine çok düşkünlerdi. Evvel babamı kaybettim. Babamı kaybettiğimde amcam keşke yaşasa dedim. Maalesef istediğim olmadı. 18 gün sonra amcamı da kaybettiğimde büyük bir boşluğa düştüm. Ortalarında çok hoş muhabbet ederlerdi. Her gün birbirini arıyorlardı. Her vakit yan yana iki güçlü kardeş, iki güçlü hekimlerdi benim gözümde. Bu ülke iki tabibini kaybetti, ben hem doktorlarımı hem babamı hem amcamı… Virüs bittikten sonra, her şey olağana döndükten sonra unutulmasınlar. Bu hastalık için feda oldular. Bizim onlarla yaşayacağımız çok hoş günlerimiz vardı. Bugünleri feda ettiler. Bu yolda boşuna feda olmasınlar. Onları unutmayın!”
Koronadan ölen tabiplerin akabinde: Profesör olmak yetmez, evvel iyi bir insan olacaksınGÜNDEMGazete Duvar
